«در زندگى رسول خدا صلى الله عليه و آله امورى است كه تو را به عيوب دنيا واقف مى‌سازد چه اينكه او و نزديكانش در آن گرسنه بودند، و با اينكه منزلت و مقام عظيمى در پيشگاه خداوند داشت زينتهاى دنيا را از او دريغ داشت، ... هر كس بايد به پيامبر خدا اقتدا كند، گام در جاى گامهايش بگذارد و از هر درى او داخل شد، وارد شود وگرنه از هلاكت در امان نخواهد بود ....» [1]

حضرت على عليه السلام كيفيّت اقتدا به پيامبر را نيز از قرآن استنباط مى‌كند و مى‌فرمايد:

«صبر و شكيبايى بر حاكمان اسلام واجب است. زيرا خداوند به پيامبرش دستور مى‌دهد كه «شكيبايى كن آنچنان كه پيامبران اولواالعزم شكيبايى كردند» و همين معنا را بر دوستان و اهل طاعتش با دستور به تأسّى جُستن به پيامبر واجب فرموده است.» [2]

حضرت موسى عليه السلام‌

حضرت موسى عليه السلام از پيامبرانى است كه بيش از هر پيامبر ديگر در قرآن از او ياد شده است؛ از اين رو مى‌تواند در ظلم‌ستيزى، مبارزه با طاغوت، صبر، استقامت، كار و كوشش، زهد و ترك دنيا سرمشق عملى ما باشد. در زهد و بى‌اعتنايى او به زخارف دنيا همين بس كه خود را از غذاهاى لذيذ محروم مى‌ساخت و به لقمه‌نانى بسنده مى‌كرد و آن را هم از خدا مى‌خواست و مى‌گفت:

(رَبِّ انى لِما انْزَلْتَ الَىَّ مِنْ خَيْرٍ فَقيرٌ) [3]

پروردگارا، به خيرى كه تو برايم بفرستى، سخت نيازمندم.

در نهج البلاغه تقاضاى حضرت موسى عليه السلام تفسير شده است:

«وَ اللَّهِ ما سَأَلَهُ الَّا خُبْزاً يَأْكُلُهُ ...» [4]

به خدا سوگند (آن روز) موسى غير از قرص نانى كه بخورد از خدا نخواست.

[1] - نهج البلاغه، صبحى صالح، خطبۀ 160، ص 228.

[2] - ر. ك: تفسير نمونه، ج 17، ص 264.

[3] - قصص (28)، آيۀ 24.

[4] - نهج البلاغه، خطبۀ 160، ص 226.