چند برادر بودند كه باغ پردرخت و پربارى داشتند. از محصولات و ميوه‌هاى آن استفاده فراوانى مى‌بردند. روزى سوگند ياد كردند كه از آن، مستمندى را يارى نداده و صدقه‌اى ندهند. با اين تصميم به‌خواب رفتند، خداوند شبانه به‌وسيله آفت آسمانى باغ را بكُلّى از بين برد. آنان صُبحگاهان آهسته و پنهانى به‌سوى باغ حركت كردند؛ تنها از اين نگران بودند كه مبادا امروز مسكينى بر آنان وارد شود. هنگامى كه باغ را چون ذغال، سوخته يافتند، ناراحت شدند و به اشتباه خود پى بردند و با خود گفتند:

(... انَّا لَضالُّونَ بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ) [1]

بيقين گمراهيم، بلكه (از رحمت خدا) محروميم.

يعنى خود را با بخل شديد از رحمت خداوند محروم ساختيم. يكى از آنان كه رأى پسنديده‌اى داشت، گفت: مگر من به شما نگفتم: چرا به‌سوى خدا نمى‌آييد و توبه نمى‌كنيد؟! سپس همديگر را نكوهش كردند و گفتند:

(يا وَيْلَنا انَّا كُنَّا طاغينَ) [2]

اى واى بر ما كه بحق عصيانگر بوديم.

4- مباهله‌

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله با نصاراى «نجران» در مورد توحيد، تثليث، بندگى و نبوت حضرت عيسى‌ عليه السلام مناظره‌اى انجام داد كه آنها در پاسخ به او واماندند و خاموش شدند.

به امر خدا و به پيشنهاد پيامبر صلى الله عليه و آله و با توافق طرفين قرار شد در اين زمينه با هم، «مباهله» كنند بدين معنا كه دو طرف در يك جا جمع شوند، عزيزترين كسان خود را فراخوانند و در مقابل يكديگر قرار گيرند و به درگاه خدا تضرع كنند و از او بخواهند كه دروغگو را رسوا و مورد لعن و نفرين خود سازد و مجازات نمايد. و اين حادثه با توجه به اهميت آن، در قرآن آمده است:

[1] - قلم (68)، آيات 26-27.

[2] - همان، آيۀ 31.