(فَمَنْ حاجَّكَ فيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالُوا نَدْعُ ابْناءَنا وَ ابْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ انْفُسَنا وَ انْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَّعْنَتَ‌اللَّهِ عَلَى‌الْكاذِبينَ) [1]

پس هركه در اين باره [درباره بنده و پيامبر بودن حضرت عيسى عليه السلام‌] پس از دانشى كه تو را [حاصل‌] آمده، با تو محاجّه كند، بگو: «بياييد پسرانمان و پسرانتان، و زنانمان و زنانتان، و ما خويشان نزديك و شما خويشان نزديك خود را فراخوانيم؛ سپس مباهله [و به‌خدا تضرع‌] كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم.»

در زمان مقرر آنها با عدّه‌اى از مردان و زنان خود به صحنه آمدند و پيامبر صلى الله عليه و آله نيز با حضرت على، فاطمه و حسنين عليهم السلام حضور يافتند. سران نصارا با ديدن اين افراد، سخت مضطرب گشتند، از «مباهله» خوددارى ورزيدند و حاضر به مصالحه و پرداخت «جزيه» شدند و صحنه را به آرامى ترك گفتند. [2]

اين رويداد كه در منابع تاريخى و تفسيرى شيعه و سنى آمده و مورد اتفاق هر دو فرقه است، از بزرگترين مناقب اهل بيت عليهم السلام شمرده مى‌شود؛ زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله از بين مردان، زنان، و فرزندان امّت، تنها على و فاطمه و حسنين عليهم السلام را به صحنه مباهله آورد. و آنها را در مقابل عدّه كثيرى از مردان و زنان نصارا قرار داده و مخصوص به اسم «انْفُسَنا» و «نِساءَنا» و «ابْناءَنا» نموده است. [3]

5- خوارج‌

در نهج‌البلاغه حوادث تاريخى بسيارى ديده مى‌شود كه جريان فكرى و سياسى خوارج از مهمترين آنهاست. خوارج، نخست از هواداران على عليه السلام بودند و در جنگ جمل و صفّين شركت داشتند ولى پس از جنگ صفين به بهانه اعتراض به حكميّت (كه خود آن را به على عليه السلام تحميل كرده بودند) و مخالفت با پذيرش آن، بر ضد امام عليه السلام‌

[1] - آل عمران (3)، آيۀ 61.

[2] - ترجمۀ تفسير الميزان، ج 3، ص 136؛ و تفسير نمونه، ج 2، ص 438-439.

[3] - ترجمۀ الميزان، ج 3، ص 136.