درس يازدهم

حوادث تاريخى در آيينه قرآن و نهج‌البلاغه [2]

اصحاب «اخدود»

«اصحاب اخدود» ستمگران و شكنجه‌گرانى بودند كه زمين را مى‌شكافتند و آن را پر از آتش نموده و مؤمنان و موحّدان را به جُرم ايمان به خدا در آنجا مى‌افكندند و تا آخرين نفرشان را مى‌سوزاندند و اينسان از آنها انتقام مى‌گرفتند. قرآن از اين حادثه با تنفّر ياد مى‌كند و عاملان آن را مستحق بلا و عذاب دردناك مى‌داند:

(قُتِلَ اصْحابُ الْاخْدُودُ النَّارِ ذاتِ الْوَقُودِ اذْ هُمْ عَلَيْها قُعُودٌ وَ هُمْ عَلى‌ ما يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنينَ شُهُودٌ وَ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ الَّا انْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزيزِ الْحَميدِ) [1]

مرگ بر آتش‌افروزان گودال پر آتش. همان آتش مايه‌دار آنگاه كه آنان بالاى آن [خندق به تماشا] نشسته بودند و خود بر آنچه بر [سرِ] مؤمنان مى‌آوردند گواه بودند و از آنان كينه‌اى نداشتند [و عيبى نگرفته بودند] جز اينكه به خداوند نفوذ ناپذير و ستوده ايمان آورده بودند.

شكنجه و كشتار مؤمنان، توسط كژانديشان و گمراهان، از قديم‌الايام امرى متداول بود از جمله گمراهان، ذو نواس، آخرين پادشاه يهودى «يمن» بود كه به نخستين مسيحيان «نجران» در شمال يمن حمله كرد و آنها را به جرم اعتقاد به دين مسيح و براى ايجاد گرايش به آيين يهود، سخت مورد شكنجه و تهديد قرار داد و گروهى از آنان را در گودالهاى آتش و كوره‌هاى آدم‌سوزى زنده زنده سوزاند. [2]

استمرار حادثه:

خداوند با جمله «قُتِلَ» (: كشته باد) خشم و تنفر شديد خود را از

[1] - بروج (85)، آيات 4-8.

[2] - پرتوى از قرآن، سيد محمود طالقانى، قسمت اول از جزء سيم، ص 310؛ و قصص قرآن، صدر بلاغى، ص 279-283.