حضرت است كه تمام مورخان آن را ثبت كرده‌اند.

على عليه السلام با جانبازى خويش، جان پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله را- كه دليران قريش تصميم گرفته بودند وى را در آن شب بكشند و بدين منظور خانه آن حضرت را محاصره كرده بودند- حفظ كرد و خطرها و پيامدهاى آن را بر خويش هموار ساخت.

اين فداكارى چندان مهم و ارزنده بود كه خداوند- طبق آنچه از روايات متعدّد استفاده مى‌شود- آيه‌اى در اين مقام فرو فرستاد:

(وَ مِنَ النّاسِ مَن يَشترى نَفسَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللّهِ وَ اللّهُ رَئُوفُ بِالعِبادِ) [1]

يعنى برخى از مردم جان خود را در راه رضايت خداوند مى‌فروشند و خدا بر بندگان، مهربان است.

3- از هجرت تا رحلت: على عليه السلام امين رسول خدا صلى الله عليه و آله‌

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله پس از اينكه مأمور شد به مدينه هجرت كند، در بين افراد خانواده و قبيله‌اش كه كسى را امين‌تر از على عليه السلام پيدا نكرد، از اينرو او را جانشين خود فرمود تا امانتهاى مردم را- كه در دست آنحضرت بود- به صاحبانش بازگرداند و قرضهايش را ادا كند و دختر گراميش، حضرت فاطمه عليه السلام و برخى ديگر از زنان را به مدينه آورد.

حضرت على عليه السلام پس از هجرت رسول خدا صلى الله عليه و آله- براى انجام دادن سفارشات آن حضرت- سه روز در مكّه ماند، سپس به همراه فاطمه مادر خود و فاطمه دختر رسول خدا صلى الله عليه و آله و فاطمه دختر زبير و برخى ديگر، با پاى پياده به سوى مدينه راه افتاد و در «قبا» [2] به پيامبر صلى الله عليه و آله ملحق شد.

وقتى ديدگان رسول خدا صلى الله عليه و آله به على عليه السلام افتاد، ديد پاهاى آن حضرت- در اثر پياده روى زياد- تاول زده و خون از آن مى‌چكد. در حالى كه اشك از ديدگانش مى‌ريخت، على عليه السلام را در آغوش گرفت و براى وى دعا كرد، آنگاه از آب دهان مبارك بر پاى على عليه السلام كشيد و

[1] - بقره، آيه 207

[2] - قبا در دو فرسخى مدينه و محل سكونت قبيله بَنى عَمر وبن عَوف بود( معجم البلدان، ج4،ص301