عليه السلام نيز درباره آن همان بود كه بيان شد. ولى كم‌كم روش خود را عوض كردند و تصميم بر شورش گرفتند آنان در منزل «عبدُا بنِ وَهَب راسِبى» گرد آمدند. وى خطابه مهيّجى ايراد كرد و ضمن آن، هم مسلكانش را به قيام و شورش دعوت كرد و گفت:

«برادران! از اين شهر ستمگرنشين به نقاط كوهستانى بيرون رويد تا در مقابل اين بدعتهاى گمراه كننده، قيام كنيم.» [1]

پس از آن «حُرْقُوصِ بنِ زُهَير» نيز به سخن پرداخت. سخنان اين دو نفر تأثير فراوانى در روحيّه خوارج گذاشت و آنان را آتشين‌تر ساخت. جلسه ديگرى نيز در منزل «ذُفَرِبنِ حُصَيْن طائى» برگزار شد. وى پس از ايراد خطابه‌اى مشروح، گفت:

«من به قدرى در اين عقيده استوارم كه حتى اگر يك نفر هم مرا همراهى ن كند به تنهايى قيام مى‌كنم. اى برادران! چهره‌ها و پيشانيهايشان را با شمشير بزنيد تا خداى رحمان اطاعت شود.» [2]

سپس پيشنهاد كرد نامه‌اى به خوارج اهل بصره نوشته شود تا هر چه زودتر در «نَهْرِوان» به آنان بپيوندند. بصريها، پاسخ مثبت دادند و به گروه كوفه پيوستند. [3]

خوارج مبارزات خود را خارج از كوفه، به صورت گردنه‌گيرى و راهزنى آغاز كردند.

امنيّت راهها را سلب كردند و غارتگرى و آشوب را پيشه خود ساختند و به ترور طرفداران اميرمؤمنان عليه السلام پرداختند.

زمانى، در ميان راه به دو نفر برخوردند. يكى از آنان را كه مسلمان بود به جرم طرفدارى از حضرت امير عليه السلام كشتند، و فرد ديگرى را كه مسيحى بود رها كردند. [4]

عَبْدُاللَّهِ بنِ خُبّابْ، مرد سرشناس و كارگزار اميرمؤمنان عليه السلام به همراه همسرش با خوارج مواجه شد. به محض ديدن وى گفتند: «قرآنى كه بر گردنت آويز است دستور قتل تو را صادر كرده است». پيش از قتل، از وى خواستند حديثى از پدرش نقل كند. گفت:

«پدرم مى‌گفت: از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله شنيدم كه فرمود: ديرى نمى‌پايد كه پس از

[1] - كامل ابن اثير، ج 3، ص 335

[2] - يا اخْواننا اضرِبوا جِباهَهُم وَ وَجوُهَهُم بِالسَّيْفِ‌ حَتّى يُطاعَ‌ الرَّحْمنُ‌ عَزَّ و جَلَّ‌

[3] -الامامة و السياسة، ج1، ص 133، تاريخ طبرى، ج5، ص 75، و كامل ابن اثير، ج3، ص 336

[4] - شرح نهج البلاغه، خوئى، ج4، ص 127