آنگاه بر فراز منبر رفت و فرمود:

«فرزند «نابغه» [1] با سپاه انبوهى بر مصر يورش برده است. هم اينك «محمد بن ابى‌بكر» و ديگر برادران مصرى شما نياز به كمك دارند. هرچه زودتر به فريادشان برسيد، مبادا مصر را از دست شما بگيرند. مصر اگر در دست شما باشد موجب عزّت شما و ضعف دشمنانتان خواهد بود، ميعادگاه ما فردا، اردوگاه «جَرَعه»» [2]

امام عليه السلام پيش از ديگران به اردوگاه رفت و تا ظهر صبر كرد ولى مردم كمتر از صد نفر آمده بودد. ناچار به كوفه بازگشت. چون شب شد سران قبائل را فراخواند و فرمود:

«خدا را در برابر اين قضا و قدر كه مرا به شما مبتلا كرده است، سپا مى‌گويم.

اى گروهى كه هرگاه فرمان دادم اطاعت نكرديد و هر زمان دعوتتان نمودم اجابت ننموديد! براى يارى كردن خويش و جهاد در راه حقّ خود منتظر چه هستيد؟ مرگ، يا ذلّت؟ آيا در ميان شما دينى نيست كه شما را متحد سازد؟

و آيا غيرتى نيست كه شما را بسيج كند؟ آيا شگفت آور نيست كه معاويه، جفاپيشگان پست را فرا مى‌خواند و آنان بدون انتظار بخشش و كمكى متابعتش مى‌كنند؛ ولى من شما را- كه بازماندگان اسلام و بقاياى مردميد- دعوت مى‌كنم، مخالفت مى‌كنيد. مرا تنها مى‌گذاريد و پراكنده مى‌شويد!» [3]

سخنان اميرمؤمنان عليه السلام غيرت «مالِك بن كعب» را برانگيخت. از ميان جمعيّت برخاست و اعلام آمادگى كرد. امام به خدمتگزارش «سَعْد» دستور داد در ميان مردم بانگ زند و همراه مالك به سوى مصر حركت كنند. پس از گذشت يك ماه حدود دو هزار نفر به گرد مالك جمع شدند و به سوى مصر حركت كردند. پس از پنج روز پيمودن راه، نماينده حضرت على عليه السلام به آنان ابلاغ كرد: «محمد بن ابى‌بكر شهيد شده است». مالك به دستور

[1] -نابغه اسم مادر عمروعاص بوده است

[2] - جَرَعَه نقطه‌اى خارج از كوفه بين حيره و كوفه بوده است

[3] -نهج البلاغه، خ 180، شرح ابن ابى‌الحديد، ج6، ص 90 و الغارات، ج1، ص 290