مى‌كنند و نام سعد بن عباده (رئيس خزرجيان براى خلافت برده مى‌شود. عمر و ابوبكر توسط دو نفر از اوسيها به نامهاى «مُعَنِ بْنِ عَدىّ» و «عُوَيْمِ بْنِ ساعِدَهْ» كه با سعد بن عباده خزرجى كدورتى داشتند از اجتماع انصار در سقيفه بنى ساعده خبر دار شدند، سپس باعجله، در حالى كه نگران بودند به همراه ابو عبيده وارد سقيفه شدند. عمر خواست سخن آغاز كند و زمينه را براى خلافت ابوبكر آماده سازد ولى ابوبكر مانع شد و گفت: اگر من چيزى را فرو گكذاشتم تو جبران كن. آنگاه خود شروع به سخن كرد و بعد از شهادت به وحدانيت خدا و رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله گفت:

«ما مهاجرين، اولين كسانى بوديم كه اسلام آورديم و ساير مردم در اين قسمت پيرو ما مى‌باشند. ما طايفه رسول خدا صلى الله عليه و آله، مركز قبائل عرب، و نقطه ارتباط آنان هستيم. شما انصار نيز ياران خداو رسول او هستيد، پشتيبان پيامبر صلى الله عليه و آله و سرداران ما هستيد و در دين و منافع آن با ما شريك مى‌باشيد. شما سزوارترين مردم به راضى بودن، درمقابل خواسته خدا و تسليم در برابر آنچه كه خداوند براى برادران مهاجر شما خواسته، مى‌باشيد، و نبايد درباره آنها حسادت ورزيد. شما در سختيها نيروهاى خود را جهت پيشبرد اسلام بكار گرفتيد، پس نبايد به دست خود اين دين را از بين ببريد. من شما را به سوى ابو عبيده و عمرمى خوانم، و هر دو را شايسته مى‌دانم » [1]

در اين هنگام آن دو گفتند:

«سزاوار نيست احدى از مردم بر تو تقدّم جويد، تو يار غار پيامبر صلى الله عليه و آله هستى ».

نكاتى در مورد خطابه ابوبكر

در اينجا لازم است نكاتى را در مورد خطابه ابوبكر يادآور شويم: [2]

[1] - الامامة و السياسة، ج1، ص13 (با اختصار

[2] - لازم به تذكر است كه عمر بعداً در مورد خطابه ابوبكر اظهار نظر كرد و گفت: هيچ گونه طرح و نقشه‌اى را در طول راه در نظر آماده نكرديم مگر آنكه عين آن يا بهتر از آن را ابوبكر به زبان آورد.«ما من شى ء كنت