«اى «حُمَيْرا»! آيا رسول خدا صلى الله عليه و آله به تو اين چنين سفارش كرده بود؟ آيا به تو نفرموده بود در خانهات بنشين؟ به خدا سوگند! آنان كه تو را از خانه‌ات بيرون آوردند درباره‌ات انصاف نكردند؛ زنان خود را در سراپرده‌ها جا دادند و تو را به ميدان جنگ كشاندند.» [1]

اميرمؤمنان عليه السلام عايشه را همراه برادرش عبدالرحمن، سى تن از سربازان و بيست نفر از زنان قبيله «عَبْدُالْقَيسْ» و «هَمْدان» براى مراقبت از وى به جانب مدينه روانه كرد. آنان كمال خدمت و احترام را از او به عمل آوردند. [2]

نكته قابل توجّه در اين رابطه مراقبت بيش از حد اميرمؤمنان از عايشه بود تا مبادا در اين جريان آسيبى به او برسد. علّت اين امر ممكن است احترام ازمقام همسرى رسول خدا صلى الله عليه و آله و نتيجه احترام ازمقام رسالت باشد. علاوه بر آن امام عليه السلام از اين بيم داشت كه ريختن خون او فتنه‌اى شبيه قتل «عثمان» بر پاشود چنانكه عمروعاص پس از پايان جنگ به عايشه گفت:

اى كاش در جنگ كشته شده بودى! وقتى عايشه علّتش را سؤال كرد، گفت: اگر كشته مى‌شدى تو به بهشت مى‌رفتى و ما اين مسأله را مهمترين وسيله براى حمله به على عليه السلام قرار مى‌داديم. [3]

[1] - 2و3 مراجعه شود به كامل بن اثير، ج3، ص258-255 و تاريخ طبرى، ج4. ص544-534

[2] - همان مدرك

[3] -شرح ابن ابى الحديد، ج6، ص322