توست آن را پى كن. «بجير» با شمشير بر «شتر» حمله كرد. شتر نعره عميقى سر داد و بر زمين افتاد. با پى شدن شتر، باقى مانده نيروها هر يك به سويى فرار كدند.

سپاهيان اميرمؤمنان عليه السلام طبق دستور آن حضرت پس از اينكه كجاوه عايشه رابه كنار منتقل كردند شتر را كشتنه، بدنش را آتش زدند و خاكسترش رابر باد دادند.

اميرمؤمنان عليه السلام براى تأييد و تثبيت فرمان خود در مورد شتر از كتاب خدا استشهاد كرد و فرمود:

«مردم! اين شتر، مانند گوساله بنى اسرائيل، حيوان شوم و شرربارى بود»

سپس اين آيه را كه حضرت موسى عليه السلام به سامرى خطاب كرد خواند:

(وَاْنْظُرْ الى الهِكَ الّذى ظَلَتْ عَلَيّه عاكِفاً لِنُحْرِقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِى اليَّمِ نِسَفاً) [1]

بنگر به معبودت كه پيوسته آن را پرستش مى‌كردى چگونه آن را مى‌سوزانيم سپس ذرّات آن را به دريا مى‌پاشيم.

و بدين ترتيب، جنگ «جمل» كه پس از گذشت كمتر از شش ماه از حكونت اميرالمؤمنين عليه السلام بر آن حضرت تحميل شد درماه جمادى الآخر، سال هجرى با 36 شكست كامل «ناكثين» و تحمّل تلفات از دو طرف پايان گرفت.

گذشت پس از پيروزى‌

اميرمؤمنان عليه السلام پس از پيروزى بر دشمن، دستور داد فرمانى كه قبل از جنگ به سپاهيان ابلاغ شده بود، دوباره براى آن‌ان خوانده شود.

و نيز اعلام شد: زمانى را كه شوهرانشان را در جنگ از دست داده‌اند به ازدواج خود در نياوريد مگر پس از انقضاى عدّه وفات. [2] و در خصوص عايشه به محمد بن ابى‌بكر دستور داد نزد خواهرش رود و ضمن دلجويى از او اگر تير يا زخمى به وى رسيده است او را مداوا كند. خود نيز پس از محمد نزد عايشه رفت و در حالى كه با چوب دستى به كجاوه عايشه اشاره مى‌كرد فرمود:

[1] - طه، آيه97، مراجعه شود به شرح ابن ابى الحديد، ج1، ص266

[2] -منظور امام(ع اين بود كه با افراد دشمن بايد مانند ساير مسلمانان رفتارشود نه مانند كفّار