گفت:

«برويد كه شما در سرزمين من در امانيد. هر كس به شما ناسزا گويد زيان خواهد ديد.»

و اين سخنان را سه بار تكرار كرد، سپس افزود:

«من دوست ندارم در مقابل كوهى از طلا، به يكى از شما آزار برسانم.

هديه‌هاى اين دو نفر را به آنان پس دهيد كه من نيازى به آنها ندارم. سوگند به خدا، خداوند به هنگام بازگرداندن پادشاهى به من از من رشوه نگرفت تا من در اين رابطه رشوه بگيرم و درباره من از مردم اطاعت نكرد كه من گوش به حرف آنان دهم.»

نمايندگان قريش، سرافكنده‌تر از روز گذشته، هداياى خود را پس گرفتند و با ذلّت و خوارى از مجلس بيرون شده و با ناكامى حبشه را به سوى مكّه ترك كردند و مسلمانان با آسايش و محبوبيّت بيشتر مورد حمايت همه جانبه نجاشى قرار گرفته و با خيالى آسوده به انجام مراسم دينى و زندگى در حبشه پرداختند. [1] برخى از آنان حدود چهارده سال (سال ششم بعثت تا سال هفتم هجرت) در اين كشور اقامت گزيدند و بعضى از فزندانشان در آنجا متولد شدند. از جمله: «عبداللَّه»، «محمّد» و «عون» فرزندان «جعفر بن ابيطالب» كه هر سه در حبشه متولّد شدند. [2]

سرانجام كار مهاجران‌

از مجموع 83 مرد و هيجده زن مهاجر به حبشه به اضافه كودكان، هشت مرد و سه زن در حبشه درگذشتند. 33 مرد و شش زن پيش از هجرت رسول خدا (ص) به مدينه، در مكّه به آن حضرت پيوستند و حدود 71 نفر پس از هجرت رسول خدا (ص) به مسلمانان ملحق شدند كه از اين تعداد 29 نفر پيش از جنگ بدر و حدود 26

[1] . ر. ك. السيرة النبويّه، ابن هشام، ج 1، ص 360-362

[2] . تاريخ پيامبر اسلام، آيتى، ص 133