سران قريش براى آنكه بر پيمان خويش پايدار بمانند عهدنامه را در كعبه آويختند، سپس براى جلوگيرى از دزديدن، آن را به خانه مادر «ابوجهل» منتقل كردند. [1]

آنان به اين حدّ اكتفا نكردند، بلكه به ميزان شكنجه و آزار خود نسبت به مسلمانان افزودند و به هر كس دست مى‌يافتند او را دستگير كرده و مورد ناجوانمردانه ترين آزارها قرار مى‌دادند؛ چندانكه كار بر مسلمانان بسيار سخت شد و آنان شديداً به اضطراب و تزلزل افتادند. [2]

ابوطالب چون چنين ديد تصميم گرفت همراه رسول خدا (ص) و بقيّه خاندان خويش از «بنى هاشم» و «بنى مطّلب» مكّه را ترك كند. از اين رو، تمامى افراد دو تيره ياد شده- به جز ابولهب- از مكّه خارج شده و در يكى از درّه‌هاى خارج مكّه- كه بعدها به «شِعْب ابوطالب» معروف شد- سكونت كردند.

ابوطالب كه از توطئه‌هاى قريش آگاه بود، پس از ورود به «شعب» نهايت سعى خود را در حفاظت رسول خدا (ص) به كار برد. او در نخستين اقدام، «بنى‌هاشم» را جمع كرد و به كعبه و حرم و ركن و مقام سوگند ياد نمود كه اگر خارى به (پاى) محمّد فرو رود همه آنان را هلاك خواهد كرد.

سپس به دور «شعب» ديوار دفاعى كشيد و در تمامى مدّت شب و روز به نگهبانى از آن حضرت مى‌پرداخت. چون شب مى‌شد و پيامبر (ص) در بستر مى‌خوابيد با شمشير به مراقبت او مى‌ايستاد. و چون پاسى از شب مى‌گذشت آن حضرت را به جاى ديگر منتقل مى‌كرد و (فرزندش على (ع) را به جاى او مى‌خواباند) [3] و تمام شب را اين‌گونه سپرى مى‌نمود. در طول روز نيز فرزندان و فرزندان برادرش را به پاسدارى از او گماشته بود تا گزندى از ناحيه قريش به او نرسد. [4]

[1] بحارالانوار ج 19 ص 16

[2] همان مدرك ص 18

[3] ر ك شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد ج 14 64

[4] اعلام الورى ص 59 60