سرور قريش در دوران سخت و تنهايى رسول خدا (ص) با دست و زبان و مال او را يارى نمود و در راه دفاع از آن بزرگوار و رسالت الهى‌اش مشكلات و مصيبتهاى بزرگى را تحمّل كرد.

او بود كه دشمنى قريش را بر خويش خريد؛ گرسنگى و فقر را تحمّل كرد و با برگ درختان و خاشاك بيابان سدّ جوع نمود. او حاضر بود در راه دفاع از پيامبر (ص)- كه در حقيقت دفاع از آرمان مقدّسش بود- وارد جنگ شود، ولى هرگز حاضر نشد پيامبر (ص) را تسليم قريش كند.

او كه شاعرى توانا بود با سرودن اشعار سياسى و اعتقادى، عواطف را بر مى‌انگيخت.

مسلمانان را نسبت به راهى كه در پيش گرفته‌اند دلگرم و اميدوار مى‌ساخت و مشكلات را در نظرشان كوچك مى‌شمرد و مشركان، به ويژه سرانشان را از دستيابى به پيامبر (ص) و چيره شدن بر جبهه حق مأيوس مى‌كرد.

پيش از اين [1] با نمونه‌اى از سروده‌هاى او آشنا شديم، اينك نمونه‌اى ديگر از اشعارش كه مشركان و سران قريش را مورد خطاب قرار داده است:

- مگر نمى‌دانيد كه ما «محمّد» را پيامبرى همچون موسى يافته‌ايم كه در نخستين كتابها ياد او رفته است.

- و اينكه او در ميان بندگان از محبوبيت فراوانى برخوردار است و هيچ خيرى بهتر از اين نيست كه خداوند كسى را مورد محبّت خاصّ خويش قرار دهد.

- به هوش آييد! به هوش آييد! پيش از آنكه زمين براى خاك كردن شما كنده شود و كسانى هم كه گناهى از آنان سر نزده همچون گنهكاران به درد سر افتند.

- از گمراهان پيروى نكنيد و پس از دوستى و خويشاونديتان با ما پيوندها و

[1] . ر. ك. به درس 10، ص 108 و درس 11، ص 121