زيادى به او داشت و براى او ارج و منزلت خاصّى قائل بود و حتّى پس از وفاتش به عظمت و بزرگى از او ياد مى‌كرد.

روزى رسول خدا (ص)- در حالى كه همسرانش در كنار او نشسته بودند- از خديجه ياد كرد و برايش گريست. عايشه گفت: چه چيزى تو را بر پيرزن سرخ رويى از بنى‌اسد به گريه انداخت؟ پيامبر (ص) فرمود: «او هنگامى مرا تصديق كرد كه شما كافر بوديد و براى من فرزند زاييد و شما عقيم مانديد.»

عايشه مى‌گويد: «از آن پس همواره به وسيله خديجه به پيامبر (ص) تقرّب مى‌جستم.» [1]

تا زمانى كه حضرت خديجه زنده بود پيامبر (ص) به احترام او همسر ديگرى اختيار نكرد و تمامى فرزندان آن حضرت- جز ابراهيم كه از ماريه قبطيّه بود- از خديجه هستند. رسول اكرم (ص) از اين بانوى گرامى داراى دو پسر به نامهاى «قاسم» و «عبداللَّه» و چهار دختر به نامهاى «زينب»، «رُقَيَّه»، «امِّ كُلْثُوم» و «فاطِمَه» شد. [2]

سفرى به طائف‌

هنگامى كه ابوطالب وفات يافتف قريش بيش از پيش به آزار رسول خدا (ص) پرداختند تا جايى كه مرد سفيهى از آنان با آن حضرت درگير شد و بر سر او خاك پاشيد.

وقتى رسول خدا (ص) با سر و لباس خاك آلود وارد خانه شد دخترش حضرت زهرا سلام اللَّه عليها برخسات و در حالى كه مى‌گريست خاك از سر و صورت و لباس پدر پاك كرد. پيامبر (ص) به او فرمودك «دختركم گريه نكن، خدا پدرت را حفظ خواهد كرد.» [3]

[1] . ر. ك. بحار الانوار، ج 16، ص 8

[2] . در برخى مصادر تاريخى آمده است كه رقيّه و زينب دختران «هاله» خواهر حضرت خديجه هستند نه دختران خود خديجه (ر. ك. مناقب، ابن شهرآشوب، ج 1، ص 159 و الصحيح من سيرة النّبى، ج 1، ص 121)

[3] . السيرة النبوية، ابن هشام، ج 2، ص 57-58