روى اين جهت، تصميم گرفت محيط پراختناق مكّه را رها كرده به جاى ديگرى برود تا به دور از فشار و اختناق بتواند رسالت الهى خويش را به انجام رساند. «طائف» در آن زمان براى اين سفر مناسبتر از ناط ديگر بود؛ زيرا اوّلًا: به مكّه نزديك بود و رسول خدا (ص) مى‌توانست از آنجا اوضاع مكّه را كنترل نموده دستورات لازم را- در كوتاه‌ترين مدّت- به مسلمانان بدهد.

ثانياً: طائف، يكى از مراك مهمّ دينى عرب جاهلى به شمار مى‌رفت و بت «لات» در آنجا قرار داشت و اعراب از نقاط دور و نزديك براى زيارت آن، بدانجا رهسپار مى‌شدند.

ثالثاً: يكى از قبائل بزرگ عرب به نام «ثقيف» در اين شهر ساكن بود و گرايش آنان به اسلام مى‌توانست پشتوانه خوبى براى رسول خدا (ص) در برابر قريش باشد.

رسول خدا (ص) درصدد برآمد براى دعوت مردم «طائف» به اسلام به آنجا سفر كند.

در پى اين تصميم در اواخر شوّال سال دهم بعثت، همراه على (ع) يا «زيد بن حارثه» و يا هر دو (ابراساس اختلافى كه در اين باره وجود دارد) به سوى طائف رفت. [1]

نخست با سه تن از سران ثقيف ملاقات كرد و آيين خود را بر آنان عرضه نمود و آنان را به نصرت خويش فراخواند؛ ولى آنها نپذيرفتند و هر كدام سخن ياوه‌اى گفتند. [2]

آنگاه رسول خدا (ص) طىّ ده روز يا يك ماهى كه در آنجا اقامت داشت با همه بزرگان و اشراف ثقيف ديدار كرد و با يكايك آنان سخن گفت؛ ليكن هيچ كدام دعوت او را اجابت نكردند.

رسول خدا (ص) از آنان خواست كه امر وى را كتمان كنند تا قريش بر او گستاختر نگردد؛ ولى آنان- كه مى‌ترسيدند با طولانى شدن توقّف پيامبر (ص) در

[1] . ر. ك. الصحيح من سيرة النبى، ج 2، ص 164

[2] . الكامل فى التاريخ، ابن اثير، ج 2، ص 91