مى‌دادند. آنان نبايد در گرايش به وى بر ما پيشى گيرند.»

در پى اين گفتار تمامى آنان- كه شش نفر بودند- اسلام آوردند و خطاب به رسول خدا (ص) گفتند:

«ميان قوم ما درگيرى و جنگ است، اميد آن داريم كه خداوند به وسيله تو آنان را با هم الفت بخشد، و اگر آنان به اسلام گرايش پيدا كنند در آن صورت، كسى نزد ما عزيزتر و نيرومندتر از نخواهد بود.»

آنان به يثرب بازگشتند و رسالت رسول خدا (ص) را با مردم در ميان گذاشتند و آنان را به اسلام دعوت كردند. زمانى نگذشت كه اسلام در يثرب شيوع يافت و نام رسول خدا (ص) و آيين او در همه خانه‌ها بر سر زبانها افتاد. [1]

نخستين پيمان‌

در ذيحجّه سال بعد، (سال دوازدهم بعثت) دوازده نفر از قبيله «اوس» و «خزرج» در موسم حجّ شركت كردند. پنج نفر از آنان جزو همان شش نفرى بودند كه در سال گذشته اسلام آورده بودند.

آنان در عقبه «منى‌» با رسول خدا (ص) ديدار كرده و به شرف اسلام نائل آمدند و با آن حضرت پيمان بستند.

«عُبادَةِ بْنِ صامت»- يكى از اعضاى هيأت- مى‌گويد:

«ما با پيامبر (ص) بيعت كرديم كه براى خدا شريكى قرار ندهيم، دزدى و زنا نكنيم، فرزندان خود را نكشيم، به يكديگر بهتان و افترا نزنيم و در كارهاى نيك او را نافرمانى نكنيم.» [2]

آنگاه رسول خدا (ص) فرمود:

«اگر- بدانچه تعهّد كرديد- وفا كنيد پاداش شما بهشت خواهد بود، و اگر چيزى از آنها را مرتكب شديد، ارم شما به خداى عزّوجلّ واگذار است،

[1] . ر. ك. السيرة النبويّه، ابن هشام، ج 2، ص 70-73 والكامل فى التاريخ، ج 2، ص 95-96

[2] . السيرة الحلبيّة، ج 2، ص 7