اسلام برخاسته‌ بودند و جان و مالشان بر مسلمانان مباح بود.

ثانياً: مسلمانان- به ويژه مهاجران- از سوى قريش مورد ستم و غارت اموال قرار گرفته بودند و حقّ طبيعى آنان بود كه براى احقاق حقّ خود به دفاع برخيزند. قرآن مى‌فرمايد:

(أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى‌ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ.) [1]

به آنان كه مورد هجوم واقع شده‌اند اجازه دفاع داده شده است؛ زيرا آنان مورد تجاوز و ستم قرار گرفته‌اند و خداوند بر نصرت آنان قادر است.

رسول خدا (ص) روز يكشنبه دوازدهم ماه رمضان، سال دوّم هجرت [2] با 313 نفر رزمنده مسلمان (81 مهاجر و 232 تن از انصار [3]- شامل 170 خزرجى و 62 اوسى) [4] در حالى كه هفتاد شتر و دو، يا سه اسب براى سوارى داشتند «مدينه» را ترك كردند. [5]

عاشقان شهادت‌

رسول خدا (ص) در «بُيُوتُ السُّقْيا» در نزديكى «مدينه» اردو زد و سپاهيان را از نظر گذراند. تنى چند از نوجوانان به عشق جانبازى و شهادت در راه خدا با رزمندگان اسلام همراه گشته بودند. رسول خدا (ص) آنان را برگردانيد.

«عُمَيْرِ بن ابى وَقّاص» كه جوان شانزده ساله‌اى بود چون چنين ديد خود را پنهان ساخت و از ديد پيامبر (ص) مخفى شد. برادرش «سَعْد» او را ديد و گفت: برادرم چه

[1] . حج، آيه 39

[2] . المغازى، ج 1، ص 21. ابن هشام زمان خروج را هشتم رمضان ذكر كرده است (السيرة النبويّه، ج 2، ص 263)

[3] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 45

[4] . تاريخ پيامبر (ص)، آيتى، ص 265

[5] . المغازى، ج 1، ص 23-27. جانشين رسول خدا (ص) در مدينه براى نماز «ابن امّ مكتوم» و براى امور حكومتى «ابولبابه» بود