نام کتاب : تاریخ اسلام دوران پیامبر نویسنده : جمعی از نویسندگان جلد : 1 صفحه : 205
پيش به سوى بدر
رسول خدا (ص) پس از كسب اطّلاعات لازم از موقعيّت نظامى
دشمن، در شب جمعه، هفدهم ماه رمضان حركت كرد و در كنار چاههاى بدر در «عُدْوَةَ الدُّنْيا»
[1] بر روى زمينهاىشنى موضع گرفت. سپاهيان حوضى ساختند و از آب چاه آن را انباشتند.
شنى موضع گرفت. سپاهيان حوضى ساختند و از آب چاه آن را انباشتند.
سپاه دشمن نيز پيش از سربازان اسلام خود را به سرزمين
بدر رسانده و در «عُدْوَةُ الْقُصْوى» ناحيه جنوبى بدر موضع گرفته بودند.
زمينى كه مشركان انتخاب كرده بودند، براى عمليّات نظامى
مناسبتر از نقطهاى بود كه مسلمانان فرود آمده بودند، چون هم مرتفع و مسلطّ بر اطراف
بود و هم سفت و محكم و قابل مانور. ولى خداوند امدادهاى غيبى اش را در شب حمله بر مسلمانان
فرو فرستاد؛ باران رحمت الهى باريدن گرفت. [2] و زمين شنزار غير قابل مانور را زير
پاى رزمندگان اسلام محكم ساخت و زمينى را كه دشمن بر آن بود گل آلود و غير قابل تردّد
كرد.
«عمّار ياسر» و «عبداللَّه بن مسعود» كه آن شب براى كسب
اطّلاعات اردوگاه دشمن را دور زدند، وضعيّت روحى مشركان را به پيامبر (ص) چنين گزارش
دادند:
همه لشگر را هراس و وحشت و اضطراب فرا گرفته است، چندانكه
وقتى اسبى از آنان مىخواست شيحه بكشد (با تازيانه) به صورتش مىزدند تا
[1] . عُدْوَه از مادّۀ «عَدْو» گرفته شده كه به
معناى تجاوز كردن است. ولى بر اطراف و حاشيۀ هر چيز نيز اطلاق مىشود؛ چون از
حد وسط به يك سو تجاوز كرده است. در اينجا «عُدْوَه» به كناره وادى اطلاق شده است.
و دُنيا و قُصْوى مؤنّث «اَدْنى» و «اَقْصى» هستند.
در سرزمين بدر، مسلمانان در نقطه شمالى كه پست و نزديكتر
به «مدينه» بود قرار داشتند و مشركان در ناحيۀ جنوبى كه مرتفع و دورتر به «مدينه»
بود موضع گرفته بودند و بين دو سپاه وادى اى فاصله بود.
قرآن در سوره انفال، آيۀ 42 به موقعيّت دو سپاه
و همچنين كاروان تجارتى قريش اشاره كرده مىفرمايد: «إِذْ أَنْتُم بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيَا
وَهُم بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوَى وَالرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنكُمْ.»
به يادآور آن هنگامى را كه شما در نقطۀ نزديكترى
(به مدينه) قرار داشتيد و آنان در بلندى دورترى و كاروان (ابوسفيان) پايينتر از شما
بود