غزوه سَويق‌

تاريخ، پنجم، ذيحجه سال دوم هجرى قمرى، مطابق 15 خرداد، سال سوم هجرى شمسى. ابُوسُفْيان، به دنبال شكست مفتضحانه قُرَيْش در «بَدْر»، نذر كرد تا با محمد (ص) نجنگد و انتقام بدر را نگيرد، با زنان آميزش نكند. به همين سبب، دويست سوار از قبيله‌هاى قريش فراهم كرد و به سوى مدينه به حركت در آمد.

چون با دويست سوار جرأت حمله به مدينه را نداشت، در مسافت دور از شهر اردو زد و در پناه تاريكى شب به خانه «سَلّام بن مِشْكم» بزرگ يهوديان بَنى نَضير رفت. آن يهودى، ابوسفيان را به نقاط ضعف موقعيت دفاعى مسلمين آگاه كرد.

ابوسفيان به ارودگاه خويش بازگشت و با دسته‌اى از مردان سپاهش بسوى مدينه تاخته و ناحيه‌اى به نام «عُرَيْض» را غارت كردند و دو خانه و چند نخل و يا زراعت را آتش زده و مسلمانان را كه در نخلستان كار مى‌كردند كشتند.

خبر تجاوزات دشمن به گوش رسول خدا رسيد. پيامبر بى درنگ ابولبابه را به جانشينى خود در مدينه گماشت و با دويست نفر از مهاجران و انصار به تعقيب دشمن پرداخت. رسول خدا دشمن را تا «قَرْقَرَةَ الْكُدْر» تعقيب كرد ولى آنان گريختند و در حال گريز، كيسه‌هاى «سَويق» [1] را براى سبكبارى در راه ريختند. بدين خاطر اين غزوه به سويق مشهور شد. [2]

غزوه بَنى سُلَيْم‌

تاريخ، 15 محرم، سال سوم قمرى، مطابق با 24 تيرماه، سال سوم شمسى.

به رسول خدا (ص) خبر رسيد كه قبائل غَطَفان و بَنى سُلَيْم در سر راه تجارى بين مكه و شام (در ناحيه قَرْقَرَةُ الْكُدر) جهت حمله به مدينه مهيا مى‌شوند.

[1] . سويق غذايى است مركب از آرد برنج، آرد جو، عسل و شير، يا مركب از آرد، خرما و روغن

[2] . مغازى واقدى، ج 1، ص 181 - طبقات ابن سعد، ج 2، ص 130، سيره ابن هشام، ج 2، ص 44 و دلائل النبوة بيهقى، ج 2، ص 322