رسول خدا (ص) با دويست مرد جنگى به سوى آنان شتافت. دشمن همينكه سپاه اسلام را در نزديكى خود مشاهده كرد با استفاده از تاريكى شب فرار كرد.

سپاه اسلام پانصد شتر متعلق به دشمن را به غنيمت گرفته و به مدينه بازگشت. [1]

سَريّهَ زيْد بْنِ حارِثَه‌

در سال سوّم قمرى اول جمادى الثانى، مطابق اول آذرماه، سال سوم شمسى. پس از جنگ بدر و گسترش نفوذ نهضت اسلامى در منطقه يثرب، راه غربى بازرگانى قريش كه از مكه به شام مى‌رفت و زير نفوذ مسلمين بود، ناامن شد. قريش تصميم گرفتند براى امنيت خود و كاروانشان اين راه را رها كرده و از راه طولانى شرقى عبور كنند. اين راه از آبادى‌هاى نَجْد مى‌گذشت و به عراق مى‌رسيد و از راه عراق به شام مى‌رفت. آنان براى عبور از اين مسير، يك «راهنما» گرفتند.

اولين قافله‌اى كه از اين راه به شام رفت قافله‌اى به رهبرى صَفْوانِ بْنِ امَيَّه و همراهى ديگر رهبران قريش بود.

رسول خدا (ص) از حركت اين قافله باخبر شد و بى درنگ، يك نيروى ضربتى متشكل از صد سوار گرد آورد و با تعيين زَيْدَ بْنِ حارِثَه به فرماندهى، به آنها فرمان داد تا به راه جديدى كه قريش قرار بود از آن بگذرد روى آورده و راه را بر قافله ببندند. زيد، بسوى نجد به حركت درامد و از جاى پاى شتران، قافله را تعقيب كرد تا به «قَرَدة» رسيد و بر كاروان تاخت.

سران و نگهبانان كاروان گريختند و كاروان بدون هيچ مقاومتى بدست مسلمانان افتاد و دو نگهبان قافله اسير شدند.

پس از جدا كردن خمس كالاها بقيه اموال كه هشتاد هزار درهم بود بين اعضاى اين واحد رزمى تقسيم شد. [2]

[1] . مغازى واقدى، ج 1، ص 183

[2] . همان مدرك، ج 1، ص 197