غزوه غَطَفان‌

در مكان ذى امَرّدر نَجْده يازده كيلومترى شمال غربى رياض به تاريخ دوازدهم ربيع الاول، سال سوم [1]، مطابق چهاردهم شهريور، سال سوم شمسى.

به رسول خدا (ص) خبر رسيد كه جمعيت زيادى از «بَنى‌ ثَعْلَبَة» و «بَنى مُحارِب» در «ذى أمَرّ» اردو زده‌اند و با فرماندهى شخصى به نام «دُعْثور» قصد حمله به مدينه را دارند.

رسول خدا (ص) با بسيج كردن 450 رزمنده به سوى دشمن حركت كرد. دشمن به محض اطلاع بسوى كوهها گريخت و در نتيجه برخوردى پيش نيامد. [2]

نبرد احد

شنبه، هفتم شوال، سال سوم هجرى، مطابق ششم فروردين، سال چهارم شمسى.

تهاجم نظامى سپاه قريش به مركز اسلام (مدينه) معلول عواملى بوده است كه اختصاراً به آن اشاره مى‌شود:

1- پيروزى شكوهمند مسلمانان در جنگ بدر براى قريش و يهود و منافقين، ننگ آور و ناگوار بود. قريش در اين نبرد نه تنها سران خود، كه سيادت و هيبت و نفوذ خود را نزد اعراب از دست داد و اين براى عرب جاهلى كه سيادت خود را از افتخارات پوچ قومى مى‌دانست رنج آور بود.

2- آتش كينه و انتقام جويى، در دل بستگان و طايفه كشته‌هاى قريش شعله ور بود و سران قريش گريستن بر كشتگان شكست بدر را تحريم كرده بودند تا در زمان مناسب با انفجار عقده‌ها بصورت بسيج انتقام جويانه بر ضد اسلام و مسلمين تجلى يابد.

3- تحريكات يهوديان: يهوديان كه گسترش اسلام، بر ايشان خوشايند نبود، نقش مؤثرى در تحريكات مشركين قريش داشتند. براى نمونه «كَعْبِ بْنِ أشْرَف» پس از بدر، از

[1] . مغازى واقدى، ج 1، ص 193

[2] . همان مدرك، ج 1، ص 193-196