قرآن در اين باره مى‌گويد: «همانا كافران اموال خود را نفاق مى‌كنند تا (مردم را) از راه خدا باز دارند. آنها اين اموال را انفاق مى‌كنند، اما مايه حسرتشان خواهد شد. سپس شكست خواهند خورد و در آن سراى، كافران بدوزخ مى‌روند.» [1]

بسيج نيروها

كفار قُرَيْش كه از نزديك، شهادت‌طلبى و شجاعت رزمندگان اسلام را ديده بودند، تصميم گرفتند با همه توان به نبرد برخيزند و غير از قُرَيْش، ديگر دلاوران عرب قبائل مجاور مكه را در اين نبرد شركت دهند.

چهار نفر را به ميان قبائل فرستادند تا آنان را به همراهى و كمك دعوت نمايند. اين چهار نفر: عَمْرِ وبْنِ عاص، هُبَيْرَةِ ابُو وَهَب، ابْنُ الزَّبَعْرى و ابُوعَزَّه بودند.

ابُو عَزّه در آغاز، اين مأموريت را نمى‌پذيرفت و مى‌گفت: «پس از جنگ بدر، محمد تنها بر من منت نهاد و مرا بدون جريمه آزاد كرد. من به او تعهد سپرده‌ام كه از هيچ دشمنى در برابر او پشتيبانى نكنم و من به تعهد خويش وفا دارم.» ولى او را قانع كردند و او به ميان قبائل رفت و با سرودن اشعارى آنان را به نبرد با رسول خدا تشويق و بسيج كرد. سه تن ديگر هم به تحريك قبائل پرداخته آنان را بسيج كردند. سرانجام مردانى از قبائل «كِنانة» و «تِهامَة» براى جنگ با رسول خدا (ص) با قُرَيش همداستان شدند. [2]

پناهنده سياسى‌

از طرفى، بعد از هجرت رسول خدا به مدينه، «ابُو عامِر» فاسق كه با پنجاه نفر از قبيله خود «اوس»، به سران مشرك مكه پناهنده شده بود و آنان را به جنگ با رسول

[1] . إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَن سَبِيلِ اللّهِ فَسَيُنْفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُوا إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ «انفال/ 36»

[2] . مغازى، ج 1، ص 201