قصيده و غزل‌سرايى در عصر خود بى‌نظير بود. شاعر عرب، هم مورّخ بود و هم نسب‌شناس، هم معلّم اخلاق و هم حماسه‌سراى جنگ، و به طور كلّى نقش عمده فرهنگ وادب و تبليغات را شاعر به عهده داشت. او با سروده‌هاى مهيّج خود آتش فتنه را دامن مى‌زد و با تجديد خاطره‌ها و بيان مفاخر قبيله خويش و هَجْو ديگر قبائل، عصبيّتها را تشديد و آتش كينه‌توزى را شعله‌ور مى‌ساخت و گاهى با سرودن قطعه‌اى در ستايش از يك كالا مايه جلب مشترى فراوان مى‌شد و كالاى بازرگان به سرعت و با بهاى بيشتر به فروش مى‌رفت.

شعرا و سخن‌سرايان جاهلى همه ساله در بازارهاى معروف عرب به ويژه بازار «عُكّاظ» عالى‌ترين آثار ادبى خود را عرضه مى‌كردند و داوران، بهترين آنها را برگزيده و بر ديوار كعبه مى‌آيختند. [1]

زن و خانواده‌

در فرهنگ عرب جاهلى، ازدواج با دختران غالباً در سنين پايين انجم مى‌گرفت.

رضايت پدر و پرداخت بهاى عروس شرط اساسى ازدواج بود. تعدّد زوجات نيز بدون هيچ قيد و شرطى رواج داشت.

يكى از راههاى متداول زناشويى اين بود كه مثلًا مردى با مرد ديگرى از قبيله ديگر كه زنش همراه او باشد برخورد كند و بر سر تصاحب آن زن بجنگد. اگر بر همسر زن پيروز مى‌شد زن را اسير گرفته و بى‌هيچ قيد و شرطى او را به زنى مى‌گرفت. [2]

فساد و فحشاء در جامعه عرب جاهلى رواج داشت. بعضى قبائل، وجود دختر را ننگ دانسته و او را زنده به گور مى‌كردند. [3]

از جمله انگيزه‌هاى آنان از اين اقدام زشت و غيرانسانى ممكن است اين باشد

[1] . اقتباس از: محمّد خاتم پيامبران، ج 1، ص 36-39

[2] . اقتباس: از محمّد خاتم پيامبران، ج 1، ص 36-39

[3] . قرآن در سوره نحل، آيه 58 و 59 به اين روش نكوهيده اشاره كرده و آن را محكوم مى‌كند