دشمنان و حفظ امنيت، در فرصتهاى مناسب به اعزام گروهاى فرهنگى و تبليغاتى به ميان قبائل بى طرف- جهت نشر و گسترش معارف اسلام- اقدام مى‌نمود و گاهى اين امر با درخواست خود نمايندگان قبايل صورت مى‌گرفت.

برخى از قبايل از اين زمينه سوء استفاده مى‌كردند و پس از درخواست مُبلّغ و مُعلّم قرآن، آنان را به وضع رقّت بارى به قتل مى‌رساندند.

حادثه رَجيع بعد از جريان احد، بدينگونه اتفاق افتاد كه گروهى از قبايل «عَضَل» و «قاره» به حضور رسول خدا (ص) رسيدند و گفتند: «از طايفه ما برخى مسلمان شده‌اند.

گروهى از ياران خود را به نزد ما بفرست تا به ما قرآن و احكام اسلام را ياد دهند».

رسول خدا (ص) به حكم وظيفه الهى، شش تن را همراه آنان فرستاد و «مَرْثَدِبْنِ ابى مَرْثَدِ غَنَوى» را به عنوان مسؤول گروه تعيين فرمود. مُبلّغان اسلام در حالى كه در يكدست سلاح و در دست ديگر نوشته‌هاى قرآنى و در سينه علوم الهى و عشق خدائى داشتند، براى ابلاغ احكام الهى بسوى اين دو قبيله رهسپار شدند. هنگامى كه به آبگاه رَجيع- در هفتاد كيلومترى شمال مكه- رسيدند، دو قبيله پيمان خود را شكستند و با كمك قبيله هُذَيْل به آنان حمله بردند.

معلّمان قرآن از خود دفاع كردند. مهاجمان گفتند: «ما قصد كشتن شما را نداريم ما اراده كرده‌ايم شما را زنده به قريش بفروشيم و در مقابل آن، چيزى دريافت كنيم.» سه تن از مبلّغان هر نوع تسليم را ردّ كردند و پس از مقاومت‌هاى دلاورانه به شهادت رسيدند و سه تن ديگر به نامهاى «زَيْد»، «خُبَيْب» و «عَبْدُاللَّه» تسليم شدند. مهاجمان هر سه نفر را به سوى مكه بردند تا به قريش بفروشند. در نيمه راه «عَبْدُاللَّه» دست به شمشير برد و جنگيد تا به شهادت رسيد. آنها دو اسير ديگر را به بزرگان مكه فروختند.

«زَيْد» را «صَفوان بْنِ امَيَّه» به پنجاه شتر خريد تا او را به انتقام خون پدر خود «امَيَّةِ بْنِ خَلَفْ» بكشد. «خُبَيْب» را «عُقْبَةَ بْنِ حارث» به هشتاد مثقال طلا خريد تا به انتقام خون پدر خود كه در بدر كشته شده بود به دار آويزد.

در لحظه آخر حيات زيد، ابوسفيان جلو آمد و به وى گفت: «آيا دوست دارى