حدود 26 قرن پيش از هجرت، حضرت ابراهيم به فرمان پروردگار،
همسر خود «هاجر» و فرزند خردسالش «اسماعيل» را در نقطهاى كوهستانى و بىآب و علف سكونت
داد. [1]
با پيدايش چاه زمزم، جمعى از باديهنشينان «شِحْر» و «يَمَن»
از قبايل «عماليق» و «جُرْهُم» و باقى ماندگان قوم عاد كه به خاطر خشكسالى و در پى
آب و چراگاه، روى به «تِهامه» نهاده بودند، بدين ناحيه كوچ كردند.
اسماعيل، چون به سنّ جوانى رسيد با دخترى از قبيله «جُرْهُمْ»
ازدواج كرد و از