وى‌ داراى دوازده پسر شد [1] كه بعدها هر كدام از رؤسا و بزرگان قبايل خود شدند. يكى از اعقاب او «عَدْنان» جدّ اعلاى اعراب عدنانى (ساكن تِهامه، نَجْد و حجاز) و بيست و يكمين نياى رسول خدا (ص) است.

حضرت ابراهيم، مأمور شد با كمك فرزندش «اسماعيل»- كه در آن هنگام سى ساله شده بود- «كعبه» را در همين نقطه فعلى بنا كند. [2] بدين ترتيب شالوده شهر مكّه ريخته شد.

اعراب عدنانى كه نوادگان حضرت ابراهيم هستند، ابتدا بر دين حنيف بودند و آثار و سنّتهايى كه تا عصر پيامبر اسلام (ص) ماننده عقيده به «اللَّه»، «قيامت»، مناسك حج، قربانى، نكاح، ختنه و ... باقى مانده بود، از يادگارهاى آن دوره است. [3]

عدّه كمى نيز در آستانه ظهور اسلام به نام «حُنَفا» در شبه جزيره عربستان مى‌زيستند كه بر آيين توحيد بودند. [4]

كم‌كم بت‌پرستى رواج يافت و به صورت دين رايج عرب درآمد و به صورتهاى گوناگون در ميان آنان نفوذ كرد.

براساس نوشته بعضى از مورّخان، نخستين كسى كه مردم را از آيين حضرت ابراهيم به كيش بت‌پرستى برگرداند و آن را در ميان مردم رواج داد «عَمْرِو بْنِ لُحَىّ» بود. وى پس از آنكه به عنوان نخستين فرد از قبيله «خُزاعَه» سرپرستى كعبه را به عهده گرفت، سفرى به شام كرد. ديد جمعى از عمالقه بت مى‌پرستند. از آنان درباره بتها و خاصيّت بت‌پرستى بسئوال كرد. گفتند:

«ما از آنها طلب يارى و باران مى‌كنيم، آنها هم ما را يارى مى‌رسانند و براى ما باران فرود مى‌آورند.»

[1] . ر. ك. مروج الذّهب، ج 2، ص 18-22

[2] . وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ (بقره، آيه 27)

[3] . محمد خاتم پيامبران، ج 1، ص 40

[4] . ر. ك. تاريخ پيامبر اسلام، آيتى، ص 13