عَمْرو، به هوس افتاد و از آنان تقاضاى بتى كرد تا به مكّه ببرد و عرب آن را پرستش كند.

آنان «هُبَلْ» را به وى دادند. وى، بت «هُبَلْ» را به مكّه آورد و در كعبه گذارد و اين نخستين بتى بود كه در مكّه نصب شد. پس از آن، بتهاى «إساف» و «نائِلَه» را در دو ركن كعبه نهادند. در صفا و مروه نيز بتهايى به نامهاى «مُجاوِرُ الرّيح» و «مُطْعِمُ الطَّيْر» نصب كردند.

باديه‌نشينان، چون براى حج به مكّه آمده و بتها را ديدند از قريش و خُزاعَه درباره آنها پرسيدند. گفتند: ما آنها را بدين خاطر كه ما را به خدا نزديك مى‌كنند مى‌پرستيم.

آنان وقتى چنين ديدند، بتهايى براى خويش برگزيدند؛ به گونه‌اى كه هر قبيله‌اى براى خود بتى داشت و چون عازم مكّه مى‌شدند، نخست نزد بتهاى خود رفته و در پايشان نماز مى‌گزاردند و تَلْبِيَه مى‌گفتند تا به مكّه مى‌رسيدند. [1] و بدين‌ترتيب، بت‌پرستى در همه جا و در ميان همه قبايل رايج گشت.

معروف‌ترين بتهاى عرب كه مورد تقديس و پرستش عموم قبايل و طوايف بود عبارت است از:

1- «مَنات» كه در كنار دريا از ناحيه «مُشَلَّل» در «قُدَيْد» (ميان مكّه و مدينه» قرار داشت و به نوشته «هشام كَلْبى» قديمى‌ترين بتى بود كه عرب پرستيد. [2]

اين بت مورد پرستش عموم اعراب، به ويژه دو قبيله «اوْس» و «خَزْرَج» بود.

[1] . ر. ك. مروج الذّهب، ج 2، ص 29 و تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 254-255. بعضى از مورّخان آغاز بت‌پرستى را درميان فرزندان اسماعيل چنين نوشته‌اند كه هر وقت يكى از آنان مى‌خواست از مكه بيرون رود سنگى از سنگهاى حرم را به خاطر بزرگداشت حرم و دلبستگى به مكّه با خود بر مى‌داشت و هر جا فرود مى‌آمد، سنگ را بر زمين مى‌نهاد و به گردش طواف مى‌كرد. اين عمل، به تدريج آنان را به پرستش آنچه دوست مى‌داشتند و مى‌پسنديدند كشانيد و سبب شد كه آنان به جاى دين ابراهيم و اسماعيل به گمراهى بت‌پرستى بيفتند. «ر. ك. الاصنام، هشام كلبى، ص 6.»

[2] . الاصنام، كلبى، ص 13