2- «لات» كه پاره سنگ چهارگوشى بود و در «طائف» قرار داشت و بت‌پرستان از نقاط مختلف به زيارت آن مى‌رفتند. [1]

3- «عُزّى‌» كه پس از «مَنات» و «لات» به خدايى گرفته شده بود و در وادى «نَخْله شامِيّه» نصب شده بود. «عُزّى‌» نزد قريش مهمترين بتها بود، به زيارتش مى‌رفتند و برايش هديه مى‌بردند و در پايش قربانى مى‌كردند و بدين‌وسيله به او تقرّب مى‌جستند. [2]

از اين سه بت در قرآن ياد شده است:

(أَفَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَالْعُزَّى‌ وَمَنَاةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرَى‌.) [3]

آيا دو بت «لات» و «عُزّى‌» و همچنين «منات» سوّمين بت را ديديد (كه بى‌اثر و بى‌سود و زيان‌اند)؟

4- «هُبَلْ» كه بزرگترين بت قريش در مكّه بود و از عقيق سرخ به شكل انسانى ساخته شده بود كه دست راست نداشت. سپس دستى از طلاب براى آن ساختند.

هُبَلْ در درون «كعبه» قرار داشت و روبه‌روى آن هفت تير مقدّس نهاده شده بود كه از آنها براى فال‌گيرى، داورى و قرعه‌كشى استفاده مى‌كردند. به اين چوبه‌هاى تير «ازْلام» مى‌گفتند. [4]

علاوه بر خدايان عمومى و قبيله‌اى، هر يك از عربها در خانه خود بتى از چوب، فلزّ، سنگ و ... داشتند كه آن را مى‌پرستيدند و چون آهنگ سفر مى‌كردند، آخرين كارى كه در خانه انجام مى‌دادند دست كشيدن به آن بت بود و چون از سفر باز مى‌گشتند نخستين كارشان هنگام ورود به خانه اين بود كه آن را دست بكشند. [5]

عرب جاهلى سخت پايبند بتها بود، آنكه مى‌توانست پرستشگاهى بنا مى‌كرد و ديگرى بتى سرِپا مى‌داشت و آنكه توان برپايى آن دو را نداشت، سنگى را در پيش

[1] . الاصنام، كلبى، ص 14-15

[2] . همان مدرك، ص 17-18

[3] . النّجْم، آيه 19-20

[4] . ر. ك. الاصنام، ص 27-28

[5] . السيرة النبويّه، ابن هاشم، ج 1، ص 85