روى‌ حرم يا غير حرم از آنچه مى‌پسنديد نصب مى‌كرد. آنگاه به طواف آن مى‌پرداخت، آنچنانكه كعبه را طواف مى‌كرد و اين‌گونه بتها را «انصاب» مى‌ناميدند. و چنانچه آن سنگها تمثال مى‌بود آنها را «اوثان و اصنام» مى‌خواندند.

ميزان اعتقاد بت‌پرستان به بتها

بت‌پرستان على رغم علاقه و پايبندى شديدى كه به بتها داشتند، آنها را به عنوان خالق و آفريدگار نمى‌شناختند و آفريدگار زمين و آسمان را «اللَّه» مى‌دانستند. قرآن در اين رابطه مى‌فرمايد:

(وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَنْ خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ.) [1]

اگر از آنان (مشركان) بپرسى چه كسى آسمانها و زمين را افريده و خورشيد و ماه را مسخّر شما كرده است؟

به طور مسلّم مى‌گويند «اللَّه».

آنان بتها را به اعتقاد وساطت و شفاعت در پيشگاه خدا [2] و مى‌گفتند:

(مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى‌.) [3]

آنها (بتها) را پرستش نمى‌كنيم مگر بدان منظور كه ما را به درگاه خداوند نزديك كنند.

عقيد به قيامت، كمتر در ميان آنان به چشم مى‌خورد و مى‌گفتند:

«اين روزگار است كه ما را به هلاكت مى‌رساند و جز زندگى دنيا

[1] . عنكبوت، آيه 61

[2] . «هٰؤُلاٰءِ شُفَعٰائُنٰا عِنْدَاللّٰهِ‌» يونس، آيه 17

[3] . آياتى كه در مقام توحيد افعالى، هر تدبير و فعلى را به خدا نسبت مى‌دهد (مثل آيه 54 سوره اعراف) در برابر اين پندار مشركان است