داشتيد و تمامى افتخارات واهى، زير پا نهاده شده و از ميان رفته است، مگر افتخار پرده دارى و كليد دارى كعبه و سيراب كردن حاجيان. در مورد كسانى كه با تازيانه و قتل خطا كشته مى‌شوند، صد شتر ماده بايد ديه پرداخت شود كه چهل شتر آن باردار باشد.

خداوند كبر و غرور جاهليت و افتخار به پدران را از ميان برد. همه شما فرزندان آدم هستيد و آدم از خاك است و گرامى‌ترين شما نزد خداوند پرهيزگارترين شماست. همانا خداوند مكه را هنگام آفرينش آسمانها و زمين حرم امن قرار داده است و بواسطه حرمتى كه خداوند بر آن نهاده، همواره حرم الهى خواهد بود. براى هيچكس پيش از من و براى هيچكس پس از من، شكستن حرمت آن جايز نبوده و نيست. (با دست خود اشاره به كوتاهى اين مدت فرمود). صيد مكه را نبايد شكار كرد و راند. درختان آن را نيايد قطع كرد. و هر چه در آن گمشده باشد، برداشتنش جايز نيست، مگر براى كسى كه قصد اعلان كردن آن را داشته باشد و جايز نيست كه سبزه‌هاى آن را بكنند. «عباس گفت: اى رسول خدا به جز بوته‌هاى «اذْخِر» [1] كه از كندن آن چاره‌اى نيست هم براى گورها هم براى پاك كردن خانه‌ها. رسول خدا (ص) اندكى سكوت كرد و فرمود: «به جز اذْخِر كه حلال است. و در مورد وارث، وصيت درست نيست ... براى هيچ زنى حلال نيست كه از ثروت شوهر خود بدون اجازه بخشش كند. مسلمان، برادرِ مسلمان است و همه مسلمانان برادرند. مسلمانان بايد همگى در قبال دشمن متحد و هماهنگ باشند.

خونهاى ايشان بايد محفوظ بماند. دور و نزديك ايشان يكسانند، و نيرومند و ناتوان آنان در جنگ، بطور مساوى از غنيمت بهره‌مند مى‌شوند. شركت در سمت راست و چپ سپاه مطرح نيست. مسلمان به خون كافر كشته نمى‌شود و هيچ صاحب پيمانى در پيمان نبايد كشته شود. اهل دو دين مختلف، از يك ديگر ارث نمى‌برند. و نبايد صدقات و زكات مسلمانان گرفته شود مگر در خانه‌ها و منطقه خودشان. و نبايد يك زن، هووى عمه و خاله خود شود. مُدَّعى بايد دليل و شاهد بياورد و سوگند از آن مُنْكِر است. و هيچ

[1] . اِذْخِر، گياه خوشبوئى است كه در اطراف مكه مى‌رويد