آنگاه رسول خدا (ص) على عليه السلام را مأمور ساخت تا خون بهاى كشته شدگان و غرامت آسيب ديدگان را بپردازد.

على عليه السلام با اموالى كه رسول خدا (ص) در اختيارش نهاده بود رهسپار ديار بَنى جَذيمه شد و خون بهاى كشتگان و غرامت خسارت‌ها را پرداخت و حتى ظرف چوبينى كه سگ در آن آب مى‌خورد را به حساب آمد. پس از آنكه متوجه شد ديگر پرداخت خون بها و غرامتى باقى نيست به عنوان احتياط و براى اينكه مصيبت زدگان از رسول خدا (ص) خشنود شوند باقيمانده اموال را ميانشان تقسيم كرد. [1]

على عليه السلام هنگامى كه بازگشت، گزارش كار خود را تقديم كرد. رسول خدا (ص) فرمود: «كارى شايسته كردى. آنچه كردى در نظرم از (داشتن) شتران سرخ مو بهتر است. پدر و مادرم فداى تو باد.» [2]

نبرد حُنَيْن‌

پنجم شوال، سال هشتم، مطابق جمعه، نهم بهمن، سال هشتم ه. ش.

فتح مكّه، مهمترين پايگاه شرك، موجب ايجاد رعب و وحشت شديدى در بين قبايل مشرك اطراف مكّه گرديد. اين قبايل براى جلوگيرى از گسترش موجب نهضتِ اسلامى تصميم گرفتند با اتحاد و همبستگى قبايل و با يك نقشه وسيع، در يك تهاجم غافلگيرانه، قبل از اينكه مسلمانان بسويشان آيند به آنان حمله برند.

قبايل مختلف: هَوازِن، ثَقيف، نَضْر، سَعْد و چند قبيله ديگر، جبهه مشتركى بر ضد اسلام تشكيل دادند و «مالِكْ بْنِ عَوْف» رهبر هَوازِن را كه جوانى جنگجو و شجاع بود به فرماندهى برگزيدند. [3]

[1] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 61 - سيره ابن هشام، ج 4، ص 70-73 مغازى واقدى، ج 3، ص 882-875 و طبقات ابن سعد، ج 2، ص 147

[2] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 61

[3] . سيره ابن هشام، ج 4، ص 8