نبرد مقاومت بيشترى نمايند، دستور داد زنان و كودكان و چارپايان و اموال شان را با خود همراه سازند تا در دفاع از آنها سرسختانه بكوشند. [1]

در تنگه حُنَيْن‌

شب سه شنبه، دهم شوال، سال هشتم هجرى، سپاه اسلام به نزديكى درّه حُنَيْن در 28 كيلومترى شرق مكه رسيد. به فرمان رسول خدا (ص) سپاهيان، شب را خفتند و سحرگاهان «خالِدِ بْنِ وَليد» را به فرماندهى واحد مقدم سپاه برگزيد و او را به جلو فرستاد.

«خالِدْ» تا محل «جِعِرانّه» در دوازده كيلومترى شمال شرقى مكه همچنان پيش تاز بود، در سحرگاه دهم شوال، دو سپاه به هم پيوستند و وارد درّه حُنَيْن شدند. [2]

فرار

دشمن كه آماده و منتظر ورود سپاه اسلام بود، به يكباره از هر سو به مسلمانان حمله ور شد. تاريكى سحرگاه يار او بود و سنگلاخها پناهگاهش. از آن پناهگاهها به سوى سپاه اسلام تيراندازى مى‌شد و اسبان مى‌رميدند.

عقب نشينى آغاز شد. سواران «بَنى سُلَيْم» به فرماندهى «خْالِدِ بْنِ وَليد» در همان ابتدا فرار را بر قرار ترجيح دادند. سپس دو هزار سپاهى گريز پاى مكّى همراهشان شدند و آنگاه ديگران هم پا به فرار نهادند. تنها ده نفر در اطراف رسول خدا (ص) باقى ماند.

رسول خدا (ص) در محاصره انبوه دشمن ايستاد و با نبردى دلاورانه مقاومت اسلام به نام «ايْمَن» در دفاع از آرمان و رهبرش به خاك و خون غلطيد و به فيض شهادت نايل آمد. [3]

[1] . مغازى واقدى، ج 3، ص 888 و سيره ابن هشام، ج 4، ص 81

[2] . مغازى واقدى، ج 3، ص 89

[3] . سيره ابن هشام، ج 4، ص 85-86