رسول خدا (ص) برخلاف عادت خويش كه در نبردها مقصد نهائى را مشخص نمى‌كرد، اين بار از همان آغاز بسيج نيروها، هدف از اين لشكركشى را اعلام كرد تا سپاهيان براى پيمودن راهى دور و در دشتهاى سوزان و انجام كارى دشوار و جنگ با دشمنى سخت زورمند آماده شده و با تجهيزات كامل و آذوقه و امكانات لازم رهسپار گردند. [1]

حركتهاى منافقين‌

منافقين همزمان با آغاز اين بسيج، با سوء استفاده از آزادى در حكومت اسلامى، در حساس‌ترين لحظات، قصد داشتند با تبليغات مأيوس كننده و جنگ روانى، مسلمانان را از جهاد در راه خدا باز داشته و در حقيقت به نفع نيروهاى استكبارى گام بردارند.

حركت خائنانه منافقين بر ضد اسلام كه در تاريخ به نام حادثه «مسجد ضِرار» معروف است چنين بود:

يكى از سران منافقين به نام «ابُوعامِر»، پس از هجرت رسول خدا (ص) به مدينه، به خاطر خيانتهايش، به مكّه و طائف گريخت و پس از فتح آنها به رُوم فرار كرد و از آنجا با منافقين مدينه مرتبط بود و كمك فكرى مى‌كرد. او در نامه‌اى به هوادارانش نوشت: من نزد قيصر امپراطور روم مى‌روم و از او درخواست مداخله نظامى مى‌كنم تا با يارى او به مدينه بتازيم. اينك شما در دهكده «قُبا»، مسجدى در برابر مسجد مسلمانان بسازيد و در موقع نماز در آنجا گِرد آييد و به بهانه اداى فريضه، پيرامون موضوعات مربوط به اسلام و مسلمانان و نحوه اجراى نقشه‌ها به گفتگو بپردازيد.

بناى اين مسجد، قبل از حركت نيروهاى اسلام و بسوى تَبُوك به پايان رسيد.

منافقين كه در زير پوشش اين مسجد مى‌توانستند فعاليتهايشان را منسجم كنند،

[1] . امتاع الاسماع، ج 1، ص 445-446 - طبقات ابن سعد، ج 2، ص 165 - سيره حلبى، ج 3، ص 141 و سيره ابن هشام، ج 4، ص 159