نيست.» [5]

اليَأْس، كه بزرگوارى و فضلش زبانزد همگان بود. وى نخستين كسى بود كه در برابر انحرافات فرزندان اسماعيل از سنّتهاى نياكان خود ايستاد و آنان را به اجراى آن سنّتها واداشت. كارهاى نيك و ارزنده‌اى از او سرزد كه همگان را خشنود ساخت. [1] وى از سوى عرب «سيّد العَشيرَه» لقب گرفت و جايگاه و موقعيّتش در ميان آنان همچون جايگاه لقمان در ميان قوم خويش بود. [2]

اليَأْس، نخستين كسى بود كه براى كعبه شتر قربانى كرد و ركن (حجرالاسود) را پس از درگذشت حضرت ابراهيم خليل در جايگاه خود نهاد. [3] همسر وى «خُنْدِفْ» نام داشت و قبايلى را كه نسبشان به «اليَأْس» مى‌رسد «بَنى‌ خِنْدِفْ» گويند. [4]

كِنانه، مردى بزرگوار و عظيم‌الشّأن بود و از وى فضايل بى‌شمارى آشكار گشت و عرب براى او مقامى خاص قائل بود. [5] و به سويش مى‌شتافت تا از دانش و فضلش بهره جويد.

وى از كسانى است كه ظهور پيامبر (ص) را بشارت و گفت:

«به همين زودى پيامبرى از مكّه كه «احمد» خوانده مى‌شود ظهور خواهد كرد. وى، مردم را به سوى خدا و نيكى و احسان و مكارم اخلاق فرا مى‌خواند، از او پيروى كنيد تا بر عزّت و شرفتان افزوده شود و او را تكذيب نكنيد كه بر حقّ است.» [6]

نَضْر، وى- بنا به نظريّه بيشتر مورّخان- پدرش قريش به شمار مى‌رود و هر كس نسبش به او برسد «قريشى» است. در روايتى نيز از رسول اكرم (ص) نقل شده است:

[1] . تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 226

[2] . همان مدرك، ص 227

[3] . اليسرة الحلبيّة، ج 1، ص 16-17

[4] . تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 227

[5] . تاريخ پيامبر اسلام، آيتى، ص 6

[6] . تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 232

[7] . السيرة الحلبيّة، ج 1، ص 16