يكى‌ از ياران دانشمند خود بنام «مُعاذِ بْنِ جَبَل» را براى تعليم قرآن و تبليغ اسلام به آن سامان فرستاد. او پس از مدتى بازگشت و مدتى بعد پيامبر (ص) «خالِدِ بْنِ وَليد» را به جاى او اعزام كرد. خالِد با روحيه خشن و برخوردهايش نتوانست فروغ ايمان را در دلها بيفروزد.

بدين خاطر، رسول خدا (ص) على عليه السّلام را مأمور ساخت تا يه يَمَن رود و مردم آن سامان را به اسلام دعوت كند. احكام دين را به آنان بياموزد و در بازگشت، ماليات مردم نَجْران را از آنان بگيرد.

رسول خدا (ص) نامه‌اى به اهل يَمَن نوشت و به على عليه السّلام فرمود تا آن را براى مردم بخواند.

به فرمان رسول خدا (ص)، على عليه السّلام با عدّه‌اى از مسلمانان رهسپار يَمَن شد.

در آنجا با قضاوتهاى حيرت‌انگيز و سخنان پرشورش شيفتگان حق را به اسلام متمايل ساخت.

تنها يك سخنرانى او در جمع قبيله «هَمْدان» و قرائت نامه رسول خدا (ص) براى اين قبيله، موجب شد تا به مصداق: «سخنى كز دل برآيد، بر دل نشيند.» در كمتر از يك روز، اين قبيله بزرگ به اسلام بگروند. [1]

مسلمان شدن قبيله «هَمْدان» تأثير زيادى در گسترش اسلام در سراسر يَمَن داشت.

[1] . بحارالانوار، ج 21، ص 360-363 و كامل ابن اثير، ج 2، ص 305