«مُجَمِّعْ» ناميدند. [1]

اين اقدام قُصَّى، موجب عزّت و سربلندى قريش گرديد و موقعيّت ايشان را در ميان ديگر قبايل عرب ممتاز ساخت.

قُصَىّ در ميان خويشان خود از ارج و منزلت والايى برخوردار بود و سخنان و دستوراتش براى همگان حكم قانون را داشت؛ حتّى مردم پس از درگذشت او نيز، همچون زمان حياتش به دستوراتش عمل كرده و آنها را غير قابل تغيير مى‌دانستند. [2]

از جمله اقدامهاى ارزشمند قصىّ- كه موقعيّت او را بيش از پيش نزد قريش تثبيت كرد- تأسيس مجلس مشورتى «دارالنّدوه» بود. با تشكيل اين مجلس، كليّه امور مربوط به كعبه و نيز امور مهمّ ديگر- از برگزارى مراسم ازدواج گرفته تا مسائل قضايى و نظامى- در اين مجلس صورت مى‌گرفت. [3]

وى در رابطه با خانه خدا و مراسم حج نيز گامهاى ارزنده‌اى برداشت.

1- پس از عهده‌دارى توليت كعبه، آن را خراب كرد و به شكلى استوار از نو ساخت؛ به گونه‌اى كه كسى تا آن روز نساخته بود و طول ديوارهاى كعبه را از نُه ذراع به هيجده ذراع گسترش داد و سقف خانه را از چوب درختهاى تنومند و چوب خرما پوشاند. [4]

2- به منظور حسن انجام كارها، مناصب موجود را ميان فرزندان خود: عبدالدّار، عبد مناف، عبد شمس و عبد قصّى، تقسيم كرد. منصب سقايت (آب دادن به حجّاج) و رياست را به «عبد مناف»، دار النّده را به «عبدالدّار»، رفاده (پذيرايى از حُجّاج) را به «عبدالعُزّى) و دو كنار وادى را به «عبد قصّى» داد. [5]

[1] . تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 240

[2] . همان مدرك والسيرة النبويّة، ج 1، ص 132

[3] . ر. ك. تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 240 و السيّرة النبويّة، ج 1، ص 132

[4] . تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 240

[5] . همان مدرك، ص 241. بنابر نقلى ديگر، قصّى همۀ مناصب را به پسر بزرگش عبدالدّار كه از همه زبون‌تر بود داد و به او گفت: گرچه برادرانت بر تو برترى دارند، اما من (با واگذارى اين مناصب به تو) تو را به آنان مى‌رسانم تا جز تو كسى دَرِ كعبه را نگشايد و... (ر. ك. السيرة النبويّة، ابن هشام، ج 1، ص 136-137 و السيرة الحلبيّة ج 1، ص 13)