به «حِلْفُ‌ الأحابيش» [1] را بست. [2]

نام «عبد مناف»، «مُغيرَه» و كنيه‌اش، «ابوعبد شمس» بود و چون بسيار زيبا بود او را «قمر البطحاء» مى‌گفتند. [3] از وى پنج پسر بر جاى ماند: هاشم، عبد شمس، مطّلب، تَوْفَلْ و ابوعمرو. [4]

هاشم، جدّ دوم رسول خدا (ص) و سرسلسله «بنى هاشم» است. وى از چهره‌هاى سرشناس قريش بود و در مردمدارى، مهمان نوازى و دستگيرى از مستمندان، نظير داشت. چون موسم حج فرا مى‌رسيد در ميان قريش بپا مى‌خاست و همچون جدّ اعلاى خود «قُصىّ» مى‌گفت:

«اى گروه قريش! شما پناهندگان (خانه) خدا و اهل بيت الحرام او هستيد. در اين ايّام، زائران (خانه) خدا نزد شما مى‌آيند تا حرمت خانه او را بزرگ دارند.

آنان مهمان خدايند و سزاوارترين مهمان براى احترام مهمان خداست ... پس مهمانان و زائران (خانه) او را گرامى بداريد ...»»

خود او در اين كار پيشقدم مى‌شد؛ از روز هفته ذى‌حجّة براى حاجيان غذا آماده مى‌كرد و اين كار، در منى، عرفات و مكّه ادامه داشت تا زمانى كه حجّاج مكّه را ترك مى‌كردند. وى، علاوه بر اطعام، حوضچه‌هايى از پوست را در نقاط مختلف پر از آب زمزم مى‌كرد و در اختيار مهمانان خدا قرار مى‌داد. [6]

يك سال، مردم مكّه گرفتار قحطى و خشكسالى شدند و نتوانستند از حاجيان پذيرايى كنند. هاشم شتران خود را فروخت و با پول آنها غذيى تهيّه كرد و تمامى آن

[1] . حُبْشِىّ‌، نام كوهى در پايين مكّه است و چون قبايل ياد شده در اين كوه اجتماع كرده و سوگند خوردند كه پيوسته در برابر دشمن متّحد باشندف مادامى كه شب، آرام و روز، روشن و كوه حُبْشِىّ برجا باشد؛ از اين جهت به آنان اَحابيش گفته‌اند (ر. ك. القاموس الحيط ماده حَبَش)

[2] . ر. ك. تاريخ يعقوبى ج 1، ص 241

[3] . تاريخ پيامبر اسلام، آيتى، ص 37 والسيرة الحلبيّة، ج 1، ص 7

[4] . تاريخ يعقوبى، ج 1، ص 241

[5] . همان مدرك، ص 242

[6] . بحار الانوار، ج 15، ص 38