زمين گمارد. وى دو تن از دختران يزدگرد را نزد حضرت فرستاد. امام عليه السلام يكى از آن دو را كه «شاه زنان» نام داشت به فرزندش امام حسين عليه السلام و ديگرى را به محمد بن ابى‌بكر بخشيد. [1]

امام سجّاد عليه السلام انسانى كامل و برگزيده حق و در همه جهات اخلاقى، عبادى و علمى به اوج كمال رسيده و نمونه مجسّم قرآن كريم و رسول امين صلى الله عليه و آله بود. در دوران سپاه حكومت اموى كه ارزشهاى انسانى به فراموشى سپرده شده و مردم به جاى مشاهده زهد، ساده زيستى، تواضع، نوع دوستى و رعيّت پرورى از زمامداران خود به‌عنوان خليفه پيامبر صلى الله عليه و آله، شاهد دنياطلبى، اشرافيّت، تجمل‌گرايى، خودمحورى و ظلم و ستمگرى آنان بودند، آن امام همام چون خورشيدى فروزنده درخشيد و وجودش مجمع همه فضائل و ارزشهاى فراموش شده گشت؛ چندان كه دوست و دشمن را به تحسين واداشت. جاحظ از دانشمندان بزرگ اهل سنّت در قرن سوّم هجرى در وصف آن حضرت مى‌نويسد:

اما على بن حسين، درباره او نظر خارجى را چون شيعه، شيعه را چون معتزلى، معتزلى را چون عامى و عامى را چون خاص ديدم و كسى را نديدم كه در فضيلت او و يا در مقدّم بودنش بر ديگران شك داشته باشد. [2]

محمد بن طلحه شافعى درباره امام مى‌نويسد:

او، زينت عبادت كنندگان، پيشواى زاهدان، سرور پرهيزكاران و امام مؤمنان است.

سيره‌اش گواه آن است كه وى فرزند صالح رسول خدا صلى الله عليه و آله و سيمايش بيانگر قرب او نزد پروردگار است .... [3]

فزونى عبادت و نيايش امام چهارم در پيشگاه خداوند به حدى بود كه آن حضرت سرور و زينت‌بخش عبادت‌كنندگان (سيّدالعابدين، زين‌العابدين) و بسيار سجده كننده (سجّاد) لقب يافت. وى در پيشگاه حق به قدرى پيشانى بر خاك مى‌ساييد كه مواضع‌

[1] ر.ک: اعلام الورِی، ص 256 و ارشاد، ص 253.

[2] عمدة المطالب، ص 160.

[3] مطالب السؤول، ص 77.