مى‌گويد: از امام جواد عليه السلام پرسيدم: نشانه امام چيست؟ فرمود: اين است كه توانايى اين كار را داشته باشد. سپس دستش را بر روى سنگى نهاد، بگونه‌اى كه آثار انگشتانش در سنگ نمايان شد، و ديدم كه آن حضرت آهن را بدون آن كه گداخته باشد كشيد و با انگشترش بر سنگ مهر زد. [1]

2- اتخاذ موضع منفى در برابر دستگاه خلافت‌

امام تقى عليه السلام امامت حاكمان‌جور را نفى‌مى‌كرد و متناسب با مقتضيات‌زمان، درگفتار و كردار ناخشنودى خودرا از وضع موجود و نفرت و انزجار خويش را از ستمگران ابراز مى‌داشت.

اين سياست گاهى به صورت دعا و زمزمه با پروردگار و گاه در سخنان حكيمانه‌اش تجلى مى‌كرد. [2] و گاه كه لازم مى‌نمود در رفتارش نيز بر اين موضع تأكيد مى‌ورزيد. [3]

زمانى نيز از طريق اعلام نارضايتى از حضور در بغداد و آرزوى بازگشت به مدينه مخالفت خود را با دستگاه خلافت ابراز مى‌كرد. [4]

گاهى نيز اين موضع امام در تبيين صحيح فقه اسلامى و مخدوش اعلام كردن نظرات مسأله گويان مزدور و وابسته به دستگاه، نمايان بود. [5]

3- رهبرى تشكيلات شيعه‌

شيعيان در دوران امام جواد عليه السلام- در اثر كاهش نسبى جوّ فشار و خفقان حكومت- در بلاد اسلامى پراكنده بودند: بغداد، مدائن، مصر، كوفه و مناطق مختلف ايران چون:

خراسان، رى، قم، سيستان، طبرستان، طالقان و اهواز. حضرت جواد عليه السلام از طريق وكلا و نمايندگان خويش با شيعيان در سرتاسر سرزمين‌هاى اسلامى مرتبط بود. وكلايى همچون على بن مهزيار، خيران خادم، ابراهيم بن محمّد همدانى، احمد بن محمد بن عيسى و صالح بن محمد بن سهل. ملاحظه منابع و شواهد تاريخى در زندگى امام‌

[1] دلائل الامامة، ص 211.

[2] ر.ک. مهج الدعوات، سِید بن طاووس، ص 263 و کشف الغمه، ج 3، ص 138.

[3] ر.ک. بحار الانوار، ج 50، ص 106.

[4] همان، ص 48.

[5] ر.ک. وسائل الشِیعه، ج 4، ص 746.