مناسب‌ترين زمان ديدار مردم با پيشواى خود همين دو روز بود. شيفتگان، بر سر راه آن گرامى مى‌نشستند و به هنگام عبور امام از مقابل آنان، خواسته‌ها و مشكلاتشان را مطرح مى‌كردند و از آن حضرت پاسخ مى‌گرفتند. [1]

فعاليت‌ها و موضع‌گيرى‌ها

تحت نظر و در زندان بودن امام عسكرى عليه السلام در طول مدت امامت از يك سو، و محدود بودن دوران امامت آن حضرت از سوى ديگر، موجب شده تا تاريخ زندگى آن بزرگوار و فعّاليّت‌ها و موضع‌گيريهايش در برابر جريانات مختلف روز در هاله‌اى از ابهام باقى بماند. با اين حال از بررسى مجموع سخنان و نامه‌هاى امام و نيز برخوردها و موضع‌گيريهاى آن حضرت در برابر افراد و رويدادهاى گوناگون، مى‌توان فعاليّت‌هاى امام را در محورهاى زير عنوان كرد.

1- تبيين و تثبيت موضع امامت‌

تلاش‌هاى امام براى تحقق هدف ياد شده گوناگون بود؛ گاهى به صورت نوشتن نامه براى افراد مسأله‌دار در موضوع امامت متجلى مى‌شد؛ مثل نامه‌اى كه براى اسحاق بن اسماعيل نوشت و با استناد به آيات قرآن به اثبات مسأله امامت و آثار و بركات آن در زندگى فردى و اجتماعى افراد پرداخت و در پايان از وى خواست تا نامه را براى ابراهيم بن عبده، وكيل حضرت در آن ديار بخواند و از او خواست ضمن عمل به محتواى نامه، آن را براى همه شيعيان آن ناحيه بخواند تا در پرتو آن، در زمينه مسأله امامت از يكديگر سؤال نكنند و به ريسمان بندگى خدا چنگ زنند و از شيطان دورى گزينند. [2]

و يا نامه‌اى كه به يكى از بنى‌اسباط- در پاسخ به پرسش وى درباره اختلاف شيعيان در امر امامت و درخواست نشانه‌اى بر امامت خود- نوشته است. [3]

[1] الغِیبة، شِیخ طوسِی، ص 129 و دلائل الامامة، ص 226.

[2] براِی آگاهِی از تفصِیل نامه به بحار الانوار، ج 50، صص 319 ـ 323 رجوع کنِید.

[3] ر.ک. همان، ص 296.