هُمانّى در سمت وكالت آن حضرت انجام وظيفه مى‌كردند. [1]

و به شكل مستقيم كه بطور كتبى يا شفاهى به هدايت و ارشاد امّت مى‌پرداخت. [2] گاهى نيز از طريق اعجاز در جمع ياران خود حاضر مى‌شد و رهنمودهاى لازم را به آنان مى‌داد. شيعيان نيز از فرصت استفاده كرده، مشكلات و نيازهايشان را به محضر امام عرضه مى‌داشتند و كمك‌ها و رهنمودهاى لازم را مى‌گرفتند. [3]

اين جلسات به سامرّا محدود نمى‌شد؛ بلكه شيعيان ديگر شهرها و مناطق، حتّى مناطق دور دستى مثل گرگان نيز از وجود پربركت آن حضرت در جمع خود بهره‌مند مى‌شدند.

امام براى بهره‌بردارى بيشتر شيعيان از اين گونه جلسه‌ها، پيش از برگزارى آن، زمان و مكان جلسه را مشخص و فردى را مأمور مى‌كرد تمامى شيعيان آن ناحيه را براى شركت در آن فراخواند. چون محفل تشكيل مى‌شد، از حاضران مى‌خواست تا مسائل و مشكلات و نيازمندى‌هاى خود را مطرح كنند و آن حضرت به تمامى امور آنان رسيدگى مى‌كرد و حتى در پاره‌اى موارد- كه مصلحت اقتضا مى‌كرد- بيمارانشان را نيز شفا مى‌داد. [4]

نكته مهم در اين ديدارها حفظ و تقويت روحيّه انقلابى شيعيان در آن شرايط سخت و بحرانى و مستحكم كردن رابطه امت و امامت بود. در شرايطى كه حكومت عباسى عده‌اى را با تطميع به سوى خود جذب مى‌كرد، و گروهى را با ارعاب و تهديد از گرد امامان پراكنده مى‌ساخت، برافروخته نگه داشتن شراره‌هاى ايمان و اخلاص در درون افراد و آماده نگه داشتن آنان براى فداكارى در راه دين و ولايت و تحمل كمبودها و فشارها، از مهم‌ترين رسالت‌هاى امام عسكرى عليه السلام در ارتباط با شيعيان بود. از اين رو، مى‌بينيم وقتى يكى از ياران امام طى نامه‌اى به آن حضرت از وضعيّت بد زندگى خود شكوه مى‌كند اين رهنمود امام: «تهيدستى با ما بهتر از بى‌نيازى با ديگران و كشته شدن با

[1] براِی آگاهِی از شرح حال آنان رجوع کنِید به الغِیبة، شِیخ طوسِی، صص 212 ـ 214. و معجم رجال الحدِیث، ج 1، ص 254.

[2] به عنوان نمونه رجوع کنِید به کافِی، ج 1، ص 506؛ بحار الانوار، ج 50، ص 269.

[3] ر.ک. عِیون المعجزات، ص 140.

[4] براِی آگاهِی بِیشتر رجوع کنِید به بحار الانوار، ج 50، صص 263 ـ 264.