صالح، مدت زيادى از ميان قوم خود غايب شد و چون نزد آنان بازگشت، او را نشناختند. [1]

حضرت ابراهيم سومين پيامبرى بود كه بنابر نقل شيخ صدوق سه مرحله غيبت كرد؛ غيبت نخست از آغاز تولد تا زمان برانگيخته شدن به نبوّت كه در غارى پنهان بود و تنها مادرش از جاى او خبر داشت. غيبت دوّم در دوران رسالتش و زمانى بود كه طاغوت مصر او را تبعيد كرد و او گفت: «و از شما و هر آنچه از غير خدا مى‌خوانيد، دورى مى‌جويم.» [2] مرحله سوم، سياحت در شهرها به‌منظور پندگيرى بود. [3]

حضرت يوسف نيز بنا بر نقل شيخ صدوق مدت بيست سال غيبت كرد. وى چند روزى از اين غيبت را در چاه، چند سالى را در زندان و بقيّه را در سمت وزارت و پادشاهى مصر سپرى كرد. [4]

حضرت موسى نيز- طبق نوشته شيخ صدوق- دو غيبت داشت؛ نخست از آغاز ولادت تا دوران نوجوانى و دوّم كه بيش از پنجاه سال به طول انجاميد از زمانى آغاز شد كه وى از مصر خارج و رهسپار مدين شد و نزد شعيب اقامت گزيد. [5]

با درگذشت حضرت موسى يوشع بن نون جانشين وى شد. او با ستمگران زمان خود به مبارزه برخاست و پس از او تا ظهور حضرت داوود كه بيش از چهار صد سال به طول انجاميد، يازده تن از جانشينان او به تبليغ شريعت توحيد مأمور شدند. تمام اين جانشينان در غيبت و اختفا به سر مى‌بردند. آخرين آنان پس از غيبتى طولانى آشكار شد و پيروان خود را به‌ظهور داوود بشارت داد. شيعيان وى بشارت ولادت داوود را دريافتند و چه‌بسا او را نيز مى‌ديدند ولى نمى‌شناختند، تا آن كه در جريان درگيرى طالوت با جالوت،

[1] همان، ص 134.

[2] مرِیم، آِیه 48.

[3] کمال الدِین و تمام النعمة، ج 1، صص 137 ـ 141.

[4] همان، صص 141 ـ 142.

[5] همان، صص 145 ـ 147.