حضرت حجت تصريح كرد و فرمود: «گواه باشيد كه عثمان بن سعيد عمرى وكيل من و پسرش محمّد، وكيل فرزندم مهدى شما است.» [1]

علاوه بر اين عثمان بن سعيد پيش از درگذشتش، وى را از سوى امام زمان (عج) به جانشينى خود و نيابت خاص آن حضرت منصوب كرد. [2]

محمد علاوه بر انجام وظايف مهم سفارت، كتاب‌هايى نيز در موضوع فقه تدوين كرد و در آن‌ها، احاديثى را كه از امام عسكرى و امام زمان عليهما السلام و نيز رواياتى را كه از پدرش به نقل از عسكريين عليهما السلام شنيده بود گرد آورد. [3]

دومين سفير امام به درجه‌اى از كمال و بندگى رسيده بود كه- با رهنمود مولايش- زمان مرگ خود را مى‌دانست و پيش از فرا رسيدن موعد آن، خود را آماده كرده بود و سرانجام در جمادى‌الاولى، سال 304 يا 305 هجرى به ديدار محبوب شتافت. [4]

ج- حسين بن روح: او جزو ده نفر شيعيانى بود كه در بغداد به‌عنوان كارگزار محمد بن عثمان به جمع‌آورى وجوه شرعى و رسيدگى به امور مردم اشتغال داشتند.

محمد بن عثمان در دو سال آخر زندگى كه پير و ناتوان شده بود، بيشتر مسؤوليت‌هاى خود را به حسين بن روح واگذار كرده بود. وى در جمع زبدگان شيعه گفت: «چنانچه براى من پيشامدى رخ دهد، امر نيابت برعهده ابوالقاسم، حسين بن روح نوبختى است. من مأمورم او را پس از خود بر جايگاه خويش بگذارم. در امور خود به او رجوع كنيد.» [5]

حسين مدت 21 سال عهده‌دار منصب سفارت بود و سرانجام در شعبان، سال 326 هجرى درگذشت. [6]

[1] همان، ص 218.

[2] الغِیبه، ص 218.

[3] همان، ص 221.

[4] همان، ص 223.

[5] همان، ص 226.

[6] الغِیبه، ص 238.