پيامبر صلى الله عليه و آله هم در سخنان رسول خدا صلى الله عليه و آله منعكس شده و هم در رفتار آن گرامى.

بَراء بن عازب مى‌گويد: رسول خدا را ديدم كه حسن را بر دوش خود داشت و مى‌فرمود: «خدايا من او را دوست دارم، تو هم او را دوست بدار.» [1]

عايشه مى‌گويد: روش پيامبر صلى الله عليه و آله چنين بود كه حسن را مى‌گرفت و به خود مى‌چسبانيد و مى‌فرمود:

«اللَّهُمَّ انَّ هذا ابْنى‌ فَاحِبَّهُ وَ احِبَّ مَنْ يُحِبُّهُ» [2]

خدايا! اين پسر من است؛ او را دوست بدار؛ دوستداران او را نيز دوست بدار.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله در مقام بيان فلسفه محبّت خود نسبت به امام حسن و امام حسين عليهما السلام از آن دو به دو گل بوستان محمّدى ياد كرده كه همواره آنها را مى‌بوييده است. ابو ايوب انصارى مى‌گويد: از رسول خدا صلى الله عليه و آله در حالى كه حسنين عليهما السلام پيش روى آن حضرت بازى مى‌كردند پرسيدم: آيا آن دو را دوست دارى؟ فرمود:

«وَ كَيْفَ لا احِبُّهُما وَ هُما رَيْحانَتاىَ مِنَ الدُّنْيا، اشُمُّهُما» [3]

چگونه آن دو را دوست نداشته باشم، و حال آنكه آن دو، گلهاى خوشبوى من از دنيا هستند؛ من آن دو را مى‌بويم.

اين محبّت فوق‌العاده از پيامبرى كه همه تصميم‌گيرى‌ها و اقداماتش بر مبناى وحى و مصالح عمومى اسلام و مسلمانان است، نه انگيزه‌ها و تمايلات شخصى و خانوادگى، نسبت به اين دو كودك گرانقدر، در راستاى اهداف رسالت و اعلاى كلمه توحيد بود؛ همان كه از زبان قرآن به عنوان مزد رسالت از مردم خواسته شده است. [4] و اين بيانگر آن است كه شخصيّت حسنين عليهما السلام شخصيّتى دينى و مكتبى بود و محبّت رسول خدا نسبت به آن دو بزرگوار، محبّت به اصل دين و ارزشهاى والاى آن به‌شمار مى‌رفت.

[1] صحِیح بخارِی، ج 5، ص 33.

[2] مجمع الزواِید و منبع الفوائد، هِیثمِی، ج 9، ص 176.

[3] ترجمة الامام الحسِین، من تارِیخ دمشق، ص 40.

[4] شورِی (42)، آِیه 23، (قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى).