«انَّ ابْنى‌ هذا سَيِّدٌ» [1]

همانا، اين پسرم سيد و سرور است.

ابن اثير پس از نقل اين سخن پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌نويسد: چه شرفى بالاتر از اين كه رسول خدا صلى الله عليه و آله او را «سيد» بنامد. از اين رو، محمد بن طلحه شافعى اين لقب را برترين و شايسته‌ترين لقب آن حضرت دانسته است. [2]

محبوب خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله‌

حدود هفت سال از زندگى امام مجتبى عليه السلام با پيامبر صلى الله عليه و آله سپرى شد. اين مدت هر چند كوتاه بود، ليكن در همين مدت كوتاه، و جودش آن چنان به خلق و خوى محمدى متخلق شد كه جدّ بزرگوارش در وصف وى فرمود:

«اشْبَهْتَ خَلْقى‌ وَ خُلْقى‌» [3]

تو در خلقت و اندام و نيز خوى و منش، شبيه من هستى.

و چون اخلاق پيامبر صلى الله عليه و آله اخلاق قرآن بود، وجود امام مجتبى عليه السلام نيز تجسّم اخلاق كلام خدا بود، چه آنكه وى از همان دوران كودكى در پرتو برخوردارى از هوشى سرشار و ادراكى عالى در محضر پيامبر صلى الله عليه و آله حضور مى‌يافت و آيات قرآن را كه بر آن حضرت نازل مى‌شد و از زبان جدّش مى‌شنيد حفظ مى‌كرد و چون به خانه بازمى‌گشت بر مادرش مى‌خواند و فاطمه عليها السلام آنها را براى على عليه السلام نقل مى‌كرد. على عليه السلام با شگفتى از چگونگى فراگيرى آيات مى‌پرسيد. فاطمه عليها السلام مى‌فرمود: از فرزندت حسن شنيده‌ام. [4]

در پرتو برخوردارى امام حسن عليه السلام از كمالات نفسانى و فضائل اخلاقى، اين چهره الهى، محبوب خدا و رسول او قرار گرفت. محبوبيت امام مجتبى عليه السلام نزد خدا و

[1] اسد الغابه، ج 2، ص 13.

[2] کشف الغمه، ج 1، ص 518.

[3] اعِیان الشِیعه، ج 1، ص 563 و بحار الانوار، ج 43، ص 294.

[4] مناقب، ج 4، ص 7.