3- معاويه بايد ناسزا و سبّ امير مؤمنان عليه السلام را در نمازها ترك كند [1] و على عليه السلام را جز به نيكى ياد ننمايد. [2]

4- حسن بن على عليه السلام معاويه را «اميرالمؤمنين» نمى‌نامد و نزد او شهادتى اقامه نخواهد كرد. [3]

5- مردم بويژه پيروان حضرت على عليه السلام در هر نقطه از سرزمين خدا بايد در امن و امان باشند. به قصد جان حسن بن على و برادرش حسين و ديگر خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله توطئه‌اى چيده نشود و در هيچ نقطه‌اى از قلمرو اسلام، نسبت به آنان ارعاب و تهديدى صورت نگيرد. [4]

6- بيت‌المال كوفه با موجودى پنج ميليون درهم همچنان در اختيار امام حسن خواهد بود. افزون بر آن، معاويه بايد هر سال يك ميليون در هم از محل خراج «دارابجِرْد» در اختيار حسن بن على عليه السلام قرار دهد تا ميان بازماندگان شهداى جنگهاى جمل و صفين توزيع گردد. [5]

قرارداد صلح در پنجم ربيع‌الاوّل، سال 41 هجرى، حدود شش ماه پس از خلافت آن حضرت به امضا رسيد. [6]

بازتاب صلح‌

پخش خبر صلح به همان اندازه كه براى نيروهاى شامى مسرّت‌بخش بود، نگرانى، يأس و اعتراض مردم عراق، حتى بعضى از خواص را نسبت به اين تصميم در پى داشت.

شادمانى معاويه و پيروان وى از اين قضيّه طبيعى بود؛ چه آن كه وى پس از اين جريان‌

[1] اعِیان الشِیعه، ج 1، ص 57.

[2] مقاتل الطالبِین، ص 43.

[3] بحار الانوار، ج 44، ص 2.

[4] همان مدرک، ص 65.

[5] علل الشراِیع، ج 1، ص 212.

[6] البداِیة و النهاِیه، ج 8، ص 19. ربِیع الآخر و اول جمادِی الاولِی هم نقل شده است. رجوع کنِید به همان مدرک.