شهادت امام عليه السلام‌

دشمن قدرت طلب به اين مقدار آزار و شكنجه روحى پيشواى دوم بسنده نكرد؛ حاكم شام براى هموار كردن راه خلافت فرزندش يزيد، تصميم گرفت امام عليه السلام را كه بزرگترين مانع سر راه اين اقدام بود از ميان بردارد. زيرا با وجود فرزند پيامبر صلى الله عليه و آله چه بسا مردمى كه از دودمان معاويه دلخوشى نداشتند به گرد امام جمع شده خطرى جدّى براى حكومت آينده يزيد بشمار روند.

مناسب‌ترين فرد براى اجراى اين توطئه در آن شرايط «جَعْده» دختر اشعث بن قيس بود كه عنوان همسرى امام را داشت. منابع فراوانى خبر به شهادت رسيدن امام مجتبى عليه السلام توسط «جعده» به‌وسيله سمّ به تحريك معاويه را گزارش كرده‌اند. [1]

شهادت امام بنا به نقلى در ربيع‌الاوّل، سال 49 [2] و در نقلى ديگر در 28 صفر، سال پنجاه هجرى دانسته شده است. [3]

پس از شهادت امام عليه السلام طبق وصيّت او خواستند آن حضرت را در كنار قبر پيامبر صلى الله عليه و آله دفن كنند، امّا عايشه مانع شد. مروان هم از او جانبدارى كرد و گفت اجازه چنين كارى را نخواهم داد. از اين رو، طبق وصيّت آن گرامى كه در صورت بروز مشكل او را در جوار مادرش در بقيع دفن كنند، جنازه را به طرف بقيع حمل كرده و در آنجا به خاك سپردند. [4]

[1] به عنوان نمونه رجوع کنِید به: مقاتل الطالبِین، ص 48؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 11؛ الکامل فِی التارِیخ، ابن اثِیر، ج 3، ص 460 و انساب الاشراف، ج 3، ص 55.

[2] ر.ک: انساب الاشراف، ج 3، ص 66.

[3] ر.ک: دلائل الامامة، ص 61؛ کشف الغمه، ج 1، ص 515 ـ 516 چاپ تبرِیز و الارشاد، مفِید، ص 92.

[4] ر.ک: انساب الاشراف، ج 3، ص 60 ـ 64.