ندانست چه پاسخى بدهد جز آنكه گفته حسين عليه السلام را تصديق كرد و گفت: «صَدَقْتَ لَمْ يَكُنْ لِابى‌ مِنْبَرٌ» شما درست مى‌گوييد؛ پدر من منبرى نداشت.

سپس با محبّت و نوازش او را در كنار خود نشانيد و با طرح اين سؤال كه چه كسى اين سخن را به تو آموخت؟ درصدد برآمد تا بفهمد محرك و باعث او در اين قضيّه چه كسى بوده است.

حسين بن على عليه السلام در پاسخ وى فرمود: «وَاللَّهِ ما عَلَّمَنى‌ احَدٌ» سوگند به خدا، كسى به من نياموخته است. [1]

حمايت از انقلابيون پرخاشگر عليه سياستهاى غارتگران بيت‌المال و تشويق آنان به ادامه مبارزه در دوران خفقان از ديگر مواضع اهل بيت از جمله حسين بن على عليه السلام در اين دوره است.

ابوذر، صحابى بزرگوار و مجاهد خستگى‌ناپذير، از سوى عثمان محكوم به تبعيد به «ربذه» شد. از سوى خليفه بدرقه وى از سوى هر كس ممنوع اعلام شده بود. امير مؤمنان همراه فرزندانش حسن و حسين عليهم السلام فرمان حكومت را ناديده گرفته ابوذر را بدرقه كرده و با سخنان خود موضع معترضانه او را در برابر دستگاه خلافت تأييد كرده او را به پايدارى در راه مبارزه تشويق نمودند.

امام عليه السلام خطاب به او فرمود:

عمو جان! خداوند قادر است وضع موجود را دگرگون سازد و او هر روزى دست‌اندركار چيزى است. اين گروه دنياى خود را از تو دريغ داشتند و تو دين خود را از آنان. راستى كه تو چه بى‌نيازى از آنچه تو را محروم ساختند. و ايشان چقدر به آنچه كه تو آنها را محروم ساختى، نيازمندند. پس از خدا صبر و استقامت بخواه و از بى‌تابى به او پناه ببر كه صبر، از دين و كرم است. نه حرص، روزى را پيش مى‌اندازد و نه بى‌تابى اجل را به تأخير مى‌افكند.

حسين بن على عليه السلام در دوره پنج سال حكومت امير مؤمنان عليه السلام در راه پيشبرد اهداف‌

[1] الاصابه فِی تمِیِیز الصحابه، ج 1، ص 332 و مقتل الحسِین، خوارزمِی، ج 1، ص 145.