پدر بزرگوارشان امير مؤمنان عليه السلام گشود. امام حسين عليه السلام برخاست تا پاسخ اهانت‌هايش را بدهد ولى برادرش او را به سكوت و خويشتن‌دارى فراخواند؛ آنگاه خود، با بيانى منطقى و كوبنده پاسخ معاويه را داد. [1]

امامت‌

امام حسين عليه السلام پس از شهادت برادر بزرگوارش امام مجتبى عليه السلام در 28 صفر، سال 49 هجرى در حالى كه 45 سال از عمر شريفش مى‌گذشت عهده‌دار امامت شد و مدت امامتش ده سال و اندى طول كشيد.

امامت پيشواى سوّم بعد از برادرش امام حسن عليه السلام بارها از سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله ابراز و اعلام شده بود؛ بگونه‌اى كه كسى در اين مسأله ترديد نداشت. علاوه بر تصريحات پيامبر صلى الله عليه و آله امام مجتبى عليه السلام قبل از شهادتش بر امامت و جانشينى برادرش تصريح كرد و به برادر ديگرش محمد بن حنفيّه فرمود:

... حسين بن على پس از درگذشت من، امام پس از من است و نام او (به‌عنوان امام) نزد خدا در كتابش ثبت شده است. وى اين مقام را از پيامبر به ارث برده كه خداوند آن را بر ميراث وى از پدر و مادرش افزوده است. خداوند مى‌داند كه شما خاندان برترين بندگان خدا هستيد. از اين رو، محمّد را از ميان شما برگزيد، و محمّد صلى الله عليه و آله على را انتخاب كرد و على عليه السلام مرا براى امامت برگزيد و من حسين را عليه السلام. [2]

تداوم سياست برادر

امام حسين عليه السلام نزديك به ده سال از آغاز امامت خود را در دوران پايانى حكومت معاويه سپرى كرد. دشمنى پسر هند با اسلام، اقدامات كينه‌توزانه او در برابر بيت امامت و جنايات گستاخانه وى نسبت به مسلمانان بويژه شيعيان براى هيچ انسان آزاده و مسلمان با وجدانى قابل تحمّل نبود، چه رسد به پيشوا و چهره مبارز و غيرتمندى‌

[1] ارشاد مفِید، ص 172 و شرح نهج البلاغه، ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 47.

[2] کافِی، ج 1، ص 301 و بحار الانوار، ج 44، ص 175.