همچون حسين بن على عليه السلام كه تغذيه شده پستان رسالت و پرورش يافته دامن ولايت است؛ ليكن نكته مهمّ چگونگى برخورد با اين جرثومه فساد است كه تأمين كننده مصالح اسلام و مسلمانان باشد. نقطه اصلى تمايز ميان امام حسين عليه السلام و ديگران حتى شيعيان انقلابى همينجا است. درست همان اختلاف نگرشى كه پيش از آن ميان برادرش امام حسن و ديگران وجود داشت.

آن دسته از مسلمانان كه از ستمگرى‌ها و جنايات معاويه به ستوه آمده و هر روز شاهد پيمان‌شكنى‌هاى وى نسبت به موادّ صلحنامه بودند، پس از شهادت امام حسن عليه السلام از امام حسين عليه السلام انتظار داشتند به عنوان پيشواى مسلمانان در برابر اين عنصر پيمان‌شكن قيام كند و به جنگ او برخيزد.

به عنوان نمونه پس از شهادت امام مجتبى عليه السلام بزرگان كوفه جلسه‌اى تشكيل داده و تصميم گرفتند نامه‌اى براى امام حسين عليه السلام بنويسند و از آن حضرت براى آمدن به كوفه و به دست گرفتن رهبرى قيام عليه معاويه دعوت كنند. در نامه آنان آمده است:

شيعيان كوفه مطيع و گوش به فرمان شما هستند و به غير شما تمايل ندارند. آنان به نظر برادرت حسن عليه السلام در جلوگيرى از جنگ واقفند و نيز شما را به عطوفت و مهربانى نسبت به دوستان و غلظت و خشونت نسبت به دشمنان و پايبندى شديد در امر خدا مى‌شناسند. چنانچه دوست داشته باشى زمام حكومت را در دست‌گيرى به سوى ما بيا كه ما خود را براى مرگ در ركاب تو آماده كرده‌ايم.

امّا امام حسين عليه السلام فراتر و عميق‌تر از آنان مى‌انديشيد. آنچه در انديشه و برنامه اين پيشواى دورانديش بود، مصالح اسلام و انجام تكليف الهى در حفظ اين مصالح بود؛ چيزى كه از پيش، پدر و برادرش به آن مى‌انديشيدند و همين مسأله وى را بر آن داشت تا ده سال حكومت معاويه را به اجبار تحمل كند و به خواسته شيعيان افراطى پاسخ منفى دهد. و اين نكته مهمى در زندگى سياسى امام حسين عليه السلام است كه كمتر مورد توجه تحليل‌گران قرار گرفته است. شايد دليل عمده‌اش اين باشد كه تحليل‌گران، امام حسين عليه السلام را بيشتر از زاويه روحيّه مبارزاتى و انقلابى‌اش در كربلا مى‌شناسند؛ همان برداشت نادرستى كه شيعيان كوفه داشتند. از اين رو امام حسين عليه السلام براى رفع اشتباه آنان‌